Startuj z namiNapisz do nasDodaj do ulubionych
   
 

Pamiętnikiem opiekuje się Nika1310

"In the event of my Demise,
when my heart can beat no more
I hope I die for a belief that I had lived for." (ang.)

"W dniu mojej śmierci
gdy moje serce nie będzie mogło już dłużej bić
mam nadzieję, że umrę za Wiarę, dla której chciałem żyć."
Autor: Tupac Shaker

Życie Nataszy jest pełne zagadek i tajemnic, żeby je odkryć musisz przeczytać ten pamiętnik, w którym nie znajdziesz nic oprócz bólu, smutku i prawdziwego życia… To nie jest kolejny pamiętnik pt. „Jestem księżniczką! Klękajcie narody!”. Życzę miłego czytania i komentowania!

  "- Skąd niby możesz wiedzieć, czego ja chcę?"
Dodała Natasha Piątek, 03 Października, 2008, 15:10

Witam!

Należy się Wam trochę słów wyjaśnienia. Notka była pisana w różnych odstępach czasu, ale chyba wyszło mi dobrze. Obiecałam dodać jeszcze we wrześniu, jednak kilka współczynników mi to uniemożliwia. Wszyscy wiecie jaki jest główny problem… Tak, nie myślicie się! To jest szkoła. Z j. polskiego zawsze mam zadane jakieś wypracowanie i w ogóle.
Wiem, że tylko winni się tłumaczą, ale co mi tam! Zawsze trzeba próbować… Heh… Chyba miałam coś jeszcze napisać. Ah, tak!
Kilka słów wyjaśnień, co do postaci Nataszy. Zauważyłam, że niewszystkim się podoba zmiana jej wyglądu. Nie mogę zdradzić moich sekretów dotyczących, ale powiem, że to było bardzo potrzebne i chyba znajdziecie wytłumaczenie w dzisiejszej notce.
Co do sprawy plagiatu to mnie to nie cieszy, ale jak powiedziałam mało mnie to obchodzi. Ja wiem, że stać mnie na bardzo dużo i nie muszę od nikogo „ściągać”, więc…
I to na tyle. Zapraszam do czytania!

Adieu!

Pe esem: Przepraszam, że tak trochę chaotycznie wyszedł ten wstęp ode mnie. Nie mam jednak czasu, żeby go dopracować, bo się spieszę.


*

Tego dnia spotkałam Setha. Był to zupełny przypadek, chociaż bardziej na jego korzyść, bo wcale nie byłam przygotowana na to spotkanie. Jednak dostał to, na co zasłużył…
Profesor Sprout rozchorowała się tego dnia, więc przepadła nam dwugodzinna lekcja zielarstwa. Wspomnę, że ta lekcja była ostatnią tego dnia, więc skończyliśmy wcześniej zajęcia. Obiad był dopiero za dwie godziny, więc udałyśmy się z Pansy do biblioteki, gdzie zamierzałyśmy odrobić pracę domową z Obrony Przed Czarną Magią. Pilne uczennice? Phi! Skądże! Ani ja, ani Parkinson nie chciałyśmy zostawiać tego na weekend, w który lepiej jest poleniuchować i oczywiście w końcu się wyspać niż ślęczeć nad książkami.
W bibliotece było prawie pusto, w końcu trwały jeszcze lekcje, chociaż były wyjątki. Przy jednym ze stolików siedziała Granger z Longbottomem, któremu coś zawzięcie tłumaczyła. W ciemnym koncie siedział jakiś siódmoklasista otoczony stosami książek, które zawzięcie studiował. Przy regale z książkami stał prefekt z Gryffindoru, Percy Weasley przeglądający jakąś książkę, którą po dłuższym namyśle wsadził pod pachę.
Przeszłyśmy przez pierwsze regały, aby dojść do dalszych stolików. Ja na chwilę zatrzymałam się przy jednym regale, gdzie wydawało mi się, że znajdę coś na temat pracy domowej. Jednak się rozczarowałam.
Kiedy tylko wyszłam za regałów, moim oczom ukazał się widok siedzącej Pansy w towarzystwie Setha Cohena, który skrobał coś na pergaminie.
- Natasza! Chodź, siadaj. – Pansy wskazała miejsce obok siebie. Palcem wskazującym przejechałam po swojej szyi i wskazałam na nią. Machnęła tylko ręką i zaczęła przeglądać podręcznik od OPCMu.
Zajęłam miejsce wskazane przez Pansy i spojrzałam na ślizgona, który siedział naprzeciwko. Nawet nie zareagował, kiedy się dosiadałam. Przygryzał lekko końcówkę pióra i wpatrywał się w pergamin. Niestety nie potrafiłam rozczytać tego, co było na nim napisane. Z torby wyjęłam notatki z lekcji, pergamin, kałamarz z atramentem i pióro.
- I co? Znalazłaś coś? – Zagadnęłam do Pansy. Uciszyła mnie ręką, żebym była cicho i wróciła do studiowania podręcznika. Westchnęłam i spojrzałam na temat pracy: „Chochliki kornwalijskie – jakie są, dobre a może złe?”. Ponownie westchnęłam i zajrzałam do podręcznika, który zamknęłam, kiedy zorientowałam się, że to wszystko było powiedziane na lekcji. – Pójdę poszukam jakiś ksiąg.
Wstałam i skierowałam się dalej w głąb biblioteki. Szukałam działu z książkami o tematyce nawiązującej do mojej pracy. Kiedy znalazłam odpowiedni dział oglądałam grzbiety ksiąg w poszukiwaniu nazw zawiązanych z tymi przeklętymi chochlikami. Zauważyłam jedną ciekawą księgę, ale była za wysoko, abym mogła po nią sięgnąć. Rozejrzałam się w poszukiwaniu jakiejś drabiny czy czegoś w tym stylu, ale nic takiego nie znalazłam.
- Może ci w czymś pomóc? – Nagle za plecami usłyszałam czyjś głos. Odwróciłam się raptownie i dosłownie za mną stał Seth, który wpatrywał się w mnie zawzięcie. Nie wiem dlaczego, ale spuściłam wzrok, jakbym była jakąś płochliwą nastolatką. – Podać ci którąś książkę? – Zapytał ponownie i spojrzał na regał.
- Tą taką ciemnobrązową. – Mruknęłam i odsunęłam się na bok, aby dać mu swobodnie zdjąć książkę.
- O tą ci chodzi? – Zapytał, kiedy ją zdjął.
- Tak. – Wyciągnęłam dłoń po książkę, ale zamiast książki zostałam pociągnięta w jego stronę i przyparta do regału. – Puść mnie! – Syknęłam jadowicie.
- Dlaczego? Przecież nic ci nie robię.
- A mógłbyś zejść mi z drogi? Chciałabym wrócić do stolika. – Jego twarz była coraz bliżej mojej, jednak szybko odwróciłam swoją i poczułam jego oddech na szyi.
- Dlaczego się opierasz? Dobrze wiem, że i ty tego chcesz…
- Skąd niby możesz wiedzieć, czego ja chcę? – Warknęłam. Jeszcze bardziej przybliżył się do mnie, jeżeli to było możliwe.
– Czego się boisz? Przecież nikt tu nie przyjdzie… - Odwróciłam twarz w jego kierunku. – Wiesz, że w tym kolorze włosów ci do twarzy?
- Wiem. Mógłbyś się bardziej wysilić, niż puszczać te tanie teksty. – Byłam tak chłodna, jak to tylko było możliwe.
- Jesteś strasznie „zimna”. – Powiedział. – Jeżeli chcesz mogę cię rozgrzać…
- Niby jak… - Nawet nie zdążyłam dokończyć zdania, kiedy mnie pocałował. Nawet nie zauważyłam, kiedy przestałam się wzbraniać. Jedną rękę wsadził mi pod spódniczkę i gładził udo. Nie protestowałam, nic nie zrobiłam, tylko dalej się całowaliśmy. Coraz zachłanniej. Objęłam go za szyję, przytuliłam się mocno. Puścił moje udo i rękę przeniósł na moje pośladki.
- A mówiłaś, że nie wiem, czego chcesz. – Powiedział, kiedy tylko się rozłączyliśmy. Dyszałam, on też. Było mi strasznie gorąco.
- Bo nie wiesz. – Mruknęłam mu do ucha i z całej siły walnęłam kolanem w jego krocze. Wydał tylko pojedynczy pisk i upadł na kolana łapiąc się za czułe miejsce. Chwyciłam książkę i pognałam do stolika. Spakowałam swoje rzeczy i powiedziałam Pansy, aby wypożyczyła mi tą księgę, którą zabrałam od Setha. Zapytała, co się stało, kto tak krzyczał, ja jednak nie miałam czasu. Musiałam uciekać jak najdalej.
W drodze do wyjścia spotkałam bibliotekarkę, która pytała się zebranych, skąd dochodził krzyk. Wskazali kierunek, z którego ja wyszłam. Kiedy tylko pani Pince pognała w tamtym kierunku, ja wyszłam z biblioteki. Biegłam korytarzami prowadzącymi do Pokoju Wspólnego ślizgonów. Po drodze wpadłam na jakiegoś krukona z pierwszej klasy, ale nawet się nie zatrzymałam, żeby przeprosić czy coś w tym stylu. Po prostu dalej mknęłam korytarzami.
Do dormitorium wpadłam zaziajana i cała spocona. Przekręciłam zamek w drzwiach i padłam na łóżko zmęczona tym szaleńczym biegiem.

*

- Co tobie Seth? – Zapytał Nevan ślizgona, kiedy ten tylko wszedł do opustoszałej klasy.
- Żeby wygrać trzeba cierpieć. – Uciął i usiadł na ławce. Rozejrzał się i stwierdził, że wszyscy są.
- Black?
- Co? – Zapytał młody gryfon siedzący na ziemi w koncie klasy.
- Dlaczego jesteś taki brudny? – Zapytał zaciekawiony Seth.
- „Żeby wygrać trzeba cierpieć” – Wyrecytował Mick słowa wypowiedziane przez jego rozmówcę chwilę wcześniej.
- Hmm… Współczuję Seth. Słyszałem, że znaleziono ciebie w bibliotece w nietypowym stanie. – Powiedział dotąd milczący Tom, który wyglądał przez okno.
- Wieści szybko się rozchodzą. – Mruknął i skrzywił się, gdy próbował zmienić pozycję. – A wy co, nie działacie? – Spojrzał na Nevana i Toma, którzy wzruszyli ramionami.
- To nie ma sensu Cohen. Ona wie o konkursie i nie jest tak uległa na jaką przedtem wyglądała. – Tom przerwał na chwilę i westchnął. Kiedy tylko upewnił się, że żaden nie zamierza odpowiedzieć kontynuował. – Widzieliście jak się zmieniła? Teraz wcale nie przypomina małej, zagubionej Potterówny, tylko drapieżną kocicę.
- Co proponujesz? – Zapytał zaciekawiony ślizgon.
- Zmienić cel konkursu… - Wyszeptał Changer. Wszyscy spojrzeli na niego z zaciekawieniem.
- Co masz na myśli mówiąc „cel”? – Zapytał Nevan.
- Może wydać się wam to głupie co powiem, ale Tom ma racje. – Powiedział Mick Black, który wstał z podłogi i podszedł do okna. – Co powiecie na to, aby znaleźć nową ofiarę? Dajcie mi dokończyć! – Syknął, kiedy jego towarzysze chcieli zabrać głos. – Dobrze wiem, że nie można zmieniać ofiary w środku konkursu, jednak to jest konieczne. Co siedem lat reprezentanci domów ubiegali się o względy dziewczyn, które mieli później wykorzystać. Wygrany dom sprawował władzę przez następne siedem lat.
- Do czego zmierzasz? Przecież wszyscy dobrze znamy zasady działania stowarzyszenia. – Przypomniał Seth.
- Daj mi dojść do sedna sprawy. Nie zostawimy na lodzie Nataszy. Wybierzemy jakąś inną dziewczynę, która będzie „główną ofiarą”, jednak ona będzie tylko przykrywką. Głównym celem pozostanie Natasza, jednak my będziemy musieli zrezygnować z niej.
- Dlaczego? – Zapytali wszyscy jednocześnie.
- Ona wie, kto bierze udział w konkursie, dlatego nią zajmą się inni, my zaś upatrzymy sobie nowy cel.
- Nie głupi pomysł, tylko czy ona w niego uwierzy?
- Nie bój nic Tom. Ja się o to postaram. – Wyszeptał Seth.


*

Oni” dobrze wiedzą, że ja wiem o tym całym „konkursie”, więc dlaczego nadal się starają? Hmm… Muszą się spotykać od czasu do czasu, aby ustalić ważne sprawy związane z tym całym zajściem. I znając życie łatwo nie zostawią tego, co zgotowałam Blackowi i temu Cohenowi. Pewnie się spotkali i już planują jakiś odwet, chociaż nic nie jest pewne…
Jestem nastawiona na zemstę, tylko jak by tu ich wszystkich ukarać? Dwaj już mogli poczuć przedsmak tego, co im zgotuję. Nie będą mieli tak łatwo, jak im się wydawało przy wybieraniu ofiary. Niech zapamiętają, że z Nataszą Potter się nie zadziera!
Teraz muszę wymyślić jakiś dokładny plan działania. Jednak samej będzie ciężko zająć się w jednej chwili wszystkimi… Przecież będąc z jednym nie będę mogła kontrolować pozostałej trójki. Pansy w to nie będę mieszała, więc kogo… Myśl Nataszko! Osoba, która ma na twoim punkcie słabość i jest gotowa dla ciebie wszystko zrobić.
Severus Snape… Dlaczego nie przyszło mi to od razu do głowy! Nie mogę przecież tak od razu lecieć do niego z tym. Zwłaszcza po tym jak wykorzystałam go w tej sytuacji z Blackiem. Trzeba najpierw go odpowiednio przygotować i przemyśleć co dalej. Pewne jest to, że Mick B. najbardziej oberwie. Jeżeli chciał mnie przelecieć mógł inaczej to zrobić. Przecież dobrze wiem, że nie jest głupi, chociaż nic nigdy nie wiadomo.
Skup się! Założyli się „o mnie” i skoro wiedzą, że ja wiem o tym wszystkim, to zapewne zmienią plan działania lub znajdą jakąś inną „ofiarę”, albo będą dalej w uparte nękali mnie. Zakładając, że zmienią plan działania to i tak będę musiała się zemścić za to, co chcieli zrobić i za to co będą chcieli zrobić. Opcja kolejna jest taka, że znajdą inną „ofiarę”; w tym także przypadku będę musiała się zemścić, bo przecież za starania się płaci. I opcja ostatnia – nadal będą walczyli aż do końca, ta opcja wydaje mi się najbardziej nieprawdopodobna, więc nie ma nad czym się zastanawiać… I tak dostaną to, na co zasłużyli!
Najpierw pogrożę ich wszystkich w oczach ich najlepszych kumpli, w śród ich towarzystwa, później w oczach nauczycieli, a na sam koniec doprowadzę ich do obłędu. Jak tylko odwiedzę Mojego Księcia Nietoperzy, wprowadzę ten plan w życie...
A teraz lepiej pójdę spać.


Natasza przewróciła się na lewy bok i zamknęła oczy. Westchnęła i już była w krainie Morfeusza.

*

Następnego dnia dziewczyna o tycjanowskich włosach wstała bardzo wcześnie. Była dopiero czwarta rano i jej współlokatorka, Pansy Parkinson nadal smacznie spała. Dziewczyna zsunęła się z łóżka i skierowała się w kierunku łazienki. Przemyła twarz zimną wodą i zabrała się za mycie zębów. Spojrzała w lustro i z krzywym uśmiechem na ustach rozczesywała swoje „nowe” włosy.
- Ciekawe ile będę musiała chodzić z tymi rudymi włosami? – Zapytała sama siebie, jakby chciała uzyskać odpowiedź od samej siebie, co było raczej nie możliwe.
Ubrała się w jeansy i długi sweter sięgający jej do kolan. Mimo że zbliżała się wiosna w zamku było strasznie zimno a zwłaszcza w lochach. Spojrzała jeszcze raz tęsknie w kierunku lustra, jakby chciała zobaczyć tam kogoś innego.
Przeczesała raz jeszcze włosy ręką i wyszła z łazienki. Jej współlokatorka nadal spała, co było jej na rękę. Nie powinna obudzić się dzisiaj wcześnie, gdyż jest sobota – dzień wolny od zajęć w szkole. Natasza założyła kozaki na nogi i wyszła z dormitorium. W pokoju wspólnym panował pół mrok, gdyż w lochach nie docierały promienie słoneczne, tylko gdzie niegdzie paliły się ostatki świec, które musiały zostawić skrzaty, kiedy sprzątały. W kominku było zupełnie ciemno, musieli najwyraźniej zapomnieć o podkładaniu i znowu dużo ślizgonów będzie przeziębionych.
Natasza nie zamierzała zostać w PW, wyszła z niego bardzo szybko i skierowała się korytarzami w kierunku gabinetu Severusa Snape’a, który zapewne spał tak jak reszta „normalnych” czarodziei w tym zamku. Kiedy tylko dotarła pod drzwi na moment się zawahała. Nie widziała czy powinna zapukać, czy może wejść od razu, żeby nie zostać przyłapaną na tak wczesnych odwiedzinach w gabinecie swojego opiekuna.
Zaryzykowała i nacisnęła klamkę. Zamknięte. Wciągnęła swoją różdżkę z kieszeni spodni i wyszeptała zaklęcie. Zamek ustąpił i mogła już wejść do „paszczy lwa”. Odurzył ją zapach eliksirów, które trzymał w sowim gabinecie Severus S. Rozejrzała się niepewnie, jakby spodziewała się, że zaraz ktoś ją nakryje. Na biurku, które stało na środku pomieszczenia, leżały stosy kartek. Potter powoli podeszła do biurka i ostrożnie sprawdziła, co to jest. Sprawdziany, kartkówki i prace domowe – tym musiał zajmować się wczorajszego wieczoru.
Natasza ruszyła wolnym krokiem dalej. Za biurkiem stał regał z książkami, za którymi najprawdopodobniej znajdowały się drzwi prowadzące do jego sypialni. „Jak by tu je otworzyć?” – zastanawiała się młoda kobieta. Zaczęła oglądać grzbiety książek, jakby chciała znaleźć coś co by jej pomogło. Jedna księga przyciągnęła jej uwagę, „W krainie Morfeusza”, musiała ustać na palce stóp, aby dosięgnąć tej księgi. Kiedy tylko pociągnęła ją delikatnie, regał zaczął znikać, tak jakby ktoś go wytarł gumką. Jej oczom ukazał się wąski korytarz, na którego końcu znajdowały się drzwi zapewne prowadzące do sypialni Nietoperza.
Natasza z bijącym sercem ruszyła, w kierunku tych drzwi. Nie wiedziała czy postępuje słusznie, ryzykowała. Kiedy tylko znalazła się na końcu korytarza, chciała wrócić, jednak nacisnęła klamkę i otworzyła drzwi. Sypialnia była trochę większa od gabinetu. W kominku żarzył się ogień, mimo to było strasznie zimno. Obok okna stał regał z książkami, zaś po przeciwnej stronie rozciągała się szafa. Pokój był wzorowany na ślizgońskich dormitoriach.
Potterównę zdziwił fakt, że Snape nie było w pokoju… Nagle poczuła…

cdn.

[ 1139 komentarze ]


 
Ślizgoni nie zważają na uczucia innych, więc co stoi na przeszkodzie do ZEMSTY?
Dodała Natasha Niedziela, 27 Lipca, 2008, 14:49

Jupi! W końcu notka i pełno w niej tylko Nataszy, i jej problemów z "konkursem". A teraz już bez żadnych ceregieli zapraszam na notkę!

*
Temat: Ślizgoni nie zważają na uczucia innych, więc co stoi na przeszkodzie do ZEMSTY? i Witaj nowa Nataszko!

Kiedy tylko wyszłam ze Skrzydła Szpitalnego, napisałam list do Syriusza. A właściwie krótką wiadomość. Zawsze mam problem z napisaniem listu, jednak tym razem darowałam sobie formy grzecznościowe itp. Była to zwykła, krótka prośba.

„Jakoś mi nie wypada napisać do Ciebie „Kochany Syriuszu”. A może chciałbyś, abym tak do Ciebie pisała? Jednak ja nie o tym… Pamiętasz naszą rozmowę? Opisz mi szczegółowo na czym to polega. O nic więcej nie proszę, tylko o to.

N. P.”

Minęły dwa dni od napisania listu i nadal nic nie dostałam. Żadnej odpowiedzi. Starałam się nie chodzić sama po korytarzach, bo nie byłam pewna swojej strategii działania. Muszę najpierw dowiedzieć się, jak oni działają, a dopiero później zacząć działać.
Trzeciego dnia przy śniadaniu dostałam list. Charakter pisma natychmiast rozpoznałam.
- Z domu napisali? – Zapytała Pansy, która także otrzymała list.
- Tak.
- To dlaczego nie przeczytasz? – Zapytała, kiedy tylko zauważyła, że chowam list do torby. Sama rozerwała kopertę i wyjęła list zapisany do połowy strony.
- Nie lubię czytać listów przy tylu osobach. – Nie zrozumiała. – Nie ważne. – Machnęłam tylko ręką i zabrałam się za przerwane śniadanie.
Cały dzień chodziłam jak na szpilkach. Byłam lekko podenerwowana i podniecona całą tą sytuacją. W dormitorium nie będę mogła przeczytać tego listu. Trochę boję się wyjść, gdzieś sama, jednak jest to konieczne.
Zaraz po ostatniej lekcji, transmutacji, wymknęłam się jak najprędzej z klasy i pognałam jak najszybciej do opuszczonej wieży, gdzie nikt nie zagląda, ponieważ to miejsce było zbyt odludne i brudne. Mi nie przeszkadzał brud, a brak żywego ducha był atutem tego miejsca, chociaż w moim przypadku to nienajlepsze miejsce.
Upragniona chwila nadeszła, kiedy tylko znalazłam odpowiednie miejsce. Opuszczona klasa na samej górze wieży była najczystszym miejscem jakie udało mi się znaleźć.
Wyjęłam list z torby. Na kopercie widniało moje imię i nazwisko wypisane zielonym atramentem. Drżącymi rękoma rozerwałam kopertę i wyjęłam list.

„Nataszo,

Czasami zastanawiam się po kim odziedziczyłaś charakter, jednak dochodzę do wniosku że jesteś mieszanką wybuchową Rudej i Rogacza.
Jednak nie o tym chcesz się zapewne dowiedzieć. Mam rację? „Tonący brzytwy się chwyta…” – tak jest i w twoim przypadku. Nie zorientujesz się nawet, kiedy zakochasz się, w którymś z konkursowiczów. Nie myśl, że są to osoby głupie, wiedzą czego chcą i łatwo się nie poddają.
Zasady zawsze były ustalane przy kolejnym konkursie i zapisywane w księgach, których pilnował jeden z tego stowarzyszenia. Najczęściej był to najstarszy chłopak, który miał największy staż w stowarzyszeniu. Teraz nie mam zielonego pojęcia, jakie są zasady działania stowarzyszenia.
Jednak postaram opisać Ci działanie konkursowiczów. W konkursie startują cztery osoby reprezentujące dom, do którego przynależą. Rozumiesz, prawda, taka rywalizacja między domami. Jeżeli wygra na przykład krukon, to przez następne siedem lat przewodniczącym będzie ktoś z Ravenclaw’u. Tak, ten konkurs jest takim wyznacznikem władzy. I właśnie minęło siedem lat, i to właśnie Ty miałaś pecha, że Ciebie wybrali. Musieli jednak mieć powód, żeby Ciebie wytypować. Mniejsza z tym. Każdy z nich obierze inną taktykę i ciężko powiedzieć, jak będą działać.
Nie mam pojęcia, jak chcesz wyjść z tej sytuacji obronną ręką. Nie chcę być pesymistą, ale nie masz innego wyjścia, jak tylko zapomnieć o tym i żyć dalej. Wiem, że to może zła rada, jednak po zastanowieniu i Ty dojdziesz do przekonania, że nie ma sensu uciekać przed tym co i tak nadejdzie.
Zrozum…

Syriusz Black”

- Bardzo mi pomogłeś Syriuszu! Nie ma co. – Zerknęłam na zegarek u lewej ręki. – Już po obiedzie, chociaż pewnie i tak bym nic nie zjadła. Mówić samej do siebie, to już objawy jakiejś choroby psychicznej. – Palnęłam się w czoło i rozejrzałam po pomieszczeniu. Cała klasa była pokryta kurzem, a w kątach pająki tkały swoją sieć.
Czuję się tak jak bym była ofiarą czterech pająków. Jeżeli postawię źle krok, to czekają na mnie cztery doły, do któregoś z nich mogę wpaść i już nigdy nie wyjść. „W konkursie startują cztery osoby reprezentujące dom, do którego przynależą. Rozumiesz, prawda, taka rywalizacja między domami.”, kiedy tylko przypomniałam sobie te słowa Syriusza, to jakby mnie prąd kopnął. Poznałam tylko trzech konkursowiczów… Ślizgon – Seth Cohen, puchon – Nevad Cross, krukon – Tom Changer, ale nie zaczepił mnie żaden gryfon. Dlaczego?
Wstałam i otrzepałam szatę z kurzu. Wolno przechadzałam się po klasie, aby przypomnieć sobie, czy czasem niczego nie przeoczyłam. Żadnego wspomnienia, w którym poznałabym jakiegoś gryfona… Cofnęłam się nawet do dnia, w którym dowiedziałam się o tym całym konkursie.
- Black!

*

Do dormitorium wróciłam dopiero po kolacji. Byłam tak zła i rozdrażniona, że rzuciłam biednym Leonardem o ścianę.
- Co się tak wściekasz? – Zapytała mnie Pansy rozczesując mokre włosy.
- Dostałam okres! – Warknęłam na odczepnego i weszłam do łazienki trzaskając drzwiami.
Zdjęłam ubranie i weszłam pod prysznic. Zimne strumienie wody spływały po całym moim ciele. „Po ciele, o które się założono” – pomyślałam z goryczą i z całej siły walnęłam w ścianę prysznica. Osunęłam się na kolana i ukryłam zapłakaną twarz w dłoniach.
- Natasza?! Wszystko w porządku? Uderzyłaś w coś?
- Wszystko w porządku Pansy! Nic się nie stało! – Odkrzyczałam. Nic nie było w porządku. Miałam ochotę w tamtej chwili popełnić samobójstwo, gdyby nie jedna rzecz…
W kącie łazienki leżały moje szaty wyjściowe, a na nich „naga i bezbronna” różdżka będąca moją własnością. „Przecież jestem czarownicą” – pomyślałam. Zimna woda nadal spływała po moim ciele, było mi bardzo zimno, ale nie zważałam na to uwagi. Dzięki tym zimnym strumieniom dochodziłam do siebie. Wszystkie złe myśli powoli odchodziły, a zamiast nich pojawiały się inne… gorsze… gorsze dla tych, którzy chcą mnie zranić. Od kiedy to chowam głowę w piasku? Przecież nazywam się Potter! A Potterzy nigdy się nie podają, przecież odziedziczyłam to w genach i do tego jestem ślizgonką! A ślizgoni nie zważają na uczucia innych, więc co stoi na przeszkodzie do ZEMSTY? Absolutnie nic…
Zakręciłam kurek z wodą i wyszłam z kabiny. Było mi strasznie zimno. Ubrana w szlafrok wyszłam z łazienki, bo zapomniałam zabrać ze sobą czystej bielizny. I już miałam chwycić Leonarda i ponownie wyrzucić go w górę, jednak zdałam sobie sprawę, że on niczemu nie jest winien, więc dlaczego ma być on osłem ofiarnym i dostawać za innych? Delikatnie pogłaskałam go po tym czarnym futerku, obudził się zaspany i spojrzał na mnie. Z początku się wystraszył, jednak później zamruczał i dalej spał.
- Chyba ci już złość przeszła. – Stwierdziła Pansy zajęta malowaniem paznokci u nóg na wściekły róż. Obok niej leżała sterta innych lakierów.
- Pansy?
- Co?
- Pomalujesz mi paznokcie? – Zapytałam. Na chwilę przerwała malowanie i zerknęła z ukosa na mnie.
- Dobrze, ale najpierw dokończę swoje. Okej? – Skinęłam głową i poszłam do łazienki, żeby ubrać się. Sięgnęłam po szczotkę i już miałam rozczesywać mokre włosy, kiedy do głowy przyszedł mi szalony pomysł. „A żeby tak zmienić kolor włosów?” Iście szatański pomysł.
Kiedyś czytałam jakieś tam pisemko od Pansy i było tam zaklęcie na zmianę koloru włosów. Usilnie starałam się sobie je przypomnieć i jak by mnie piorun trzepnął przypomniałam sobie. Chwyciłam różdżkę i wymamrotałam formułkę myśląc na kolorem. Stałam tyłem do lustra, dlatego nie widziałam rezultatu mojej pracy. Ostrożnie obróciłam się i w odbiciu zobaczyłam jakby jakąś inną osobę. W tym kolorze byłam bardziej podobna do Evansów niż do Potterów. Tak, moje włosy były RUDE!
Wg mnie ta zmiana wyszła naprawdę na dobre. Wciąż mokre włosy opadały mi na nagie ramiona. Przeczesałam je ręką i zaczęłam się ubierać. Oni mogą igrać moimi uczuciami, więc dlaczego ja nie mogę bawić się ich uczuciami. Jeszcze nie miałam żadnego planu, jednak wiedziałam, że będą tego żałowali. Jedne było pewne, trzeba będzie odwiedzić Severuska…
- Coś ty zrobiła na Merlina?! – Taka była właśnie reakcja mojej współlokatorki, kiedy wyszłam z łazienki.
- Zmieniłam kolor, a co nie wolno? – Zapytałam zaczepnie.
-Można, ale dlaczego to zrobiłaś? – Wpatrywała się we mnie jak w jakiś ciekawy eksponat w muzeum.
- Chciałam coś zmienić w sobie, chciałam dodać sobie takiego „pazura”. Wiesz o co chodzi, co nie? – Skinęła głową, że rozumie i dalej malowała swoje paznokcie. Ja w tym czasie oglądałam lakiery i jeden przykuł moją uwagę. Krwistoczerwony. Chwyciłam go i pokazałam go Pansy. – Mogę ten? – Ponownie skinęła głową. Szuflada jej szafki nocnej była otwarta, więc zerknęłam do niej. Moim oczom ukazały się przeróżne kosmetyki. Szminki, błyszczyki, pudry, tusze do rzęs, kremy, etc. Codziennie rano widziałam, jak Pansy malowała się, jednak nigdy nie czułam potrzeby, aby samej się umalować.
- Chcesz się umalować? – Zagadnęła, kiedy zauważyła, że oglądam ukradkiem jej kosmetyki.
- Dzisiaj już nie, ale jutro rano czemu nie.
- Jeszcze ani razu nie widziałam nawet u ciebie błyszczyka na ustach.
- Jakoś do tego mnie nie ciągnęło.
- Najwyraźniej w końcu zmądrzałaś. – Tylko uśmiechnęłam się na to stwierdzenie. – Dawaj ten lakier. U nóg i u rąk? – Potwierdziłam i zaczęło się malowanie.

*

6.30 rano. Wczorajszego wieczoru siedziałyśmy z Pansy do późna, bo tłumaczyła mi jak należy się malować. Otworzyłam leniwie oczy i zerknęłam na plan lekcji przyklejony do baldachimu łóżka. Pierwsza lekcja – eliksiry z gryfonami. Westchnęłam i podniosłam się do pozycji siedzącej. Leonardo śpiący w moich nogach zamruczał, kiedy podrapałam go za lewym uchem, a bardzo to uwielbiał.
- Nie chce mi się wstawać. – Powiedziałam. Pansy, która jeszcze leżała w łóżku wydała z siebie kilka dziwnych odgłosów i westchnęła. – To ja pierwsza pójdę do łazienki. – Odpowiedziałam i zwlekłam się z łóżka. Chwyciłam szaty wyjściowe i poczłapałam do łazienki.
W lustrze zobaczyłam nową siebie i posłałam sobie uśmiech. „Witaj nowa Nataszo!” Zrobiłam wszystko, co trzeba i wyszłam z łazienki. Pansy zmieniła pozycję ułożenia swego ciała. Tym razem leżała z głową utkwioną w baldachimie łóżka.
- Żyjesz? – Zapytałam.
- Yhy.
- To wstawaj. Nie ma czasu.
- Ale ja nie chcę.
- Mówi się trudno i trza żyć dalej.
- Nie mam motywacji.
- Aha. – Powiedziałam i do głowy przyszedł mi bardzo dobry pomysł. Chce motywacji, to ją dostanie. Poszłam do łazienki i napełniłam miskę zimną wodą. Podeszłam na paluszkach do Pansy, która znowu zmieniła pozycję – głowę miała utkwioną w poduszce a kołdra leżała skopana w jej nogach. Przechyliłam miskę i usłyszałam tylko wściekły ryk Pariknsonówny, która jak gromem rażona podniosła się z łóżka, goniła mnie przez pokój. Ledwo zdążyłam schować się w łazience i przekręcić klucz.
- Ja ciebie kiedyś zabiję! – Krzyczała przez drzwi. Sama oparłam się o drzwi i nasłuchiwałam.
- Chciałaś motywacji, więc jako dobra koleżanka załatwiłam ci takową. -Odpowiedziałam. I jednocześnie wybuchnęłyśmy śmiechem. Nie był to śmiech wymuszony czy jakiś sztuczny, był serdeczny i ciepły.
- Wyłaź. – Powiedziała jak tylko się uspokoiłam. – Muszę się ubrać i pomóc ci w umalowaniu się.
- Okej, ale wiedź, że jestem uzbrojona w różdżkę.

*

- To jakaś nowa, co nie? Jeszcze jej nie widziałem w szkole. – Takie właśnie głosy towarzyszyły mi, kiedy zmierzałam z Pansy do Wielkiej Sali. Rude włosy, ostry makijaż, krwistoczerwone paznokcie i dekolt obiły swoje. Właśnie o taki efekt mi chodziło.
Kiedy tylko usiadłyśmy przy stole, czułam mrowienie na karku. Niedaleko nas siedział Seth Cohen. Założyłam nogę na nogę, tak aby było widać co nieco i zabrałam się za śniadanie. Obserwowałam wszystkich ukradkiem. Seth udawał, że wcale się mną nie interesuje; Tom – obserwował mnie cały czas; Nevana nie było; Severusek – obserwował wszystkich, jakby chciał zabić wszystkich, którzy na mnie spoglądają; jedynie Mick nie zwracał na mnie uwagi, tak jak bym wcale nie istniała. Harry siedzący obok Blacka, aż gotował się ze złości, zaś Alex tylko mi pomachała i uśmiechnęła się, kiedy spojrzałam w jej stronę.
„Wszystko idzie, tak jak zaplanowałam” – pomyślałam i dalej konsumowałam śniadanie. Black wyszedł po kilku minutach razem z tą swoją idiotyczną bandą. Pansy rozmawiała z jakimiś dziewczynami, którymi okazały się młoda Malfoyówna i Snapeówna.
- Idziesz? – Zapytałam.
- Spotkamy się na lekcji. – Skinęłam głową i wyszłam z Sali seksownie kręcąc tyłeczkiem. Swoje kroki skierowałam w stronę lochów, gdzie zastałam bandę idiotów.
- Natasza! Musimy porozmawiać! – Zaczął Harry.
- O czym? – Zapytałam spokojnie.
- O tym! – Powiedział wskazując na włosy. – Chodź. – Pociągnął mnie za rękę, którą wyrwałam.
- Harry, moja sprawa co robię z włosami i TOBIE nic do tego. Jasne?! – W tym momencie bardzo przypominał naszego ojca.
- Ale…
- Nie ma żadnego „ale”! – Ucięłam i oparłam się ścianę naprzeciw drzwi prowadzących do klasy.
- Aktoreczki często zmieniają maski. – Powiedział Black. „Złapałeś przynętę Black…”
- Mówisz do mnie, czy koło mnie?
- Hmm… do jakiejś dziewczyny z rudymi włosami. – Powiedział i powoli podszedł do mnie. Dzieliła nas odległość na wyciągnięcie ręki, która cały czas się zmniejszła.
- Ta dziewczyna nazywa się Natasza Potter, Black.
- Tak?
- Tak… - Kątem oka zauważyłam zbliżającego się Severuska, który leciał tutaj jak nietoperz. Przyciągnęłam do siebie Micka i pocałowałam go. Nie opierał się wcale, oddawał pocałunki. Chwycił moje ręce i przyparł je do ściany.
- Co tu się wyprawia?! – Nagle usłyszeliśmy wszyscy lodowaty głos prof. Snape’a, który stał jak wryty i obserwował całą sytuację. Wszystko było by normalnie, gdyby Black nie przypierał mnie do ściany i stał kilka centymetrów dalej. – Ponawiam pytanie! Co się tutaj wyprawia?!
- Panie profesorze on… - I wybuchnęłam płaczem, kiedy tylko wydostałam się z objęć Blacka. Schowałam się za Severuskiem, który spojrzał na wszystkich obecnych oprócz mnie, bo stałam za jego plecami.
- Minus dwadzieścia punktów dla gryfonów i cała wasza czwórka dostaje szlaban! – Zagrzmiał.
- Ale za co? – Zaczęli wszyscy na raz.
- Za całokształt! I jeszcze jedno słowo, a dostaniecie tygodniowy szlaban! – Wszyscy zamilkli, bo jakoś nie opłacało się im dyskutować. Wychyliłam się za Księcia Nietoperzy i spojrzałam Blackowi w oczy, był zły jak cholera. I właśnie o to mi chodziło…
Akcję zemsty czas zacząć! I co mnie obchodzi, że przy tym oberwą niewinni ludzie.

*

A tak pe esem, zapraszam na http://www.zycietoniebajka.ok1.pl/ <-moje forum i na http://wlustrzanymodbiciuwidze.blog.onet.pl/ <- wspólne opowiadanie z Belluś.

[ 1057 komentarze ]


 
- I co to miało być?
Dodała Natasha Poniedziałek, 09 Czerwca, 2008, 13:18

Witam! Notka miała być już wstawiona w piątek ewentualnie w sobotę, jednak brak czasu i "akcja ratowania średniej Niki" uniemożliwiło mi to. Pracę nad tą notką zaczęłam 24 maja i zawsze tak jakoś bywało, że brakowało mi czasu i myśli bywały ulotne... Notkę wstawiam, jednak zastrzegam, że to na odpowiedzialność niejakiej Nadii, która bardzo chcę ją przeczytać i wszelkie zażalenia proszę do niej kierować (żart). Możeliwe, że w połowie wyłączycie to stronę z krzykiem, bo jest ona średniej jakości. Dziękuję, że zechcieliście to przeczytać, chociaż nie musieliście :-P.

***

- Lily, spokojnie…
- Jak mam być spokojna, James?! – Krzyczała Lily ubierając płaszcz. – Przez Harryego Natasza leży w Skrzydle Szpitalnym!
- To nie jest nic poważnego.
- Tak?!
- Tak… jesteś przewrażliwiona na jej punkcie. – James starał się uspokoić Lily, która właśnie przeczytała list ze szkoły powiadający o wypadku Nataszy i wybryku ich syna. – Jak tam dotrzesz wszystko już będzie okej.
- Może i jestem przewrażliwiona, ale wolę chuchać na zimne i szybko zapobiegać. – Lily usiadła na krześle w kuchni. – James… ja nie chcę, żeby ona cierpiała. – Głos rudowłosej kobiety załamywał się coraz bardziej. Łzy mimowolnie zaczęły spływać po jej policzkach. – Wolałabym przeżyć wszystko za nią…
- Lily… - Wysoki, chudy mężczyzna podszedł do kobiety i objął ją. Głaskał jej plecy bardzo delikatnie. – Zrobiłbym to samo, jednak wszystkiego nie można mieć…
- Wiem, dlatego chcę być przy niej. – Lily wyswobodziła się z uścisku męża i spojrzała na niego wzrokiem pełnym bólu. – James, Rogaś… Ja i tak tam pójdę. Nawet bez ciebie…

***
- Mówiłem wam, że nie chcę mieć nic z tym wspólnego! – Mówił szeptem Justyn. – I co z tego wyszło? Harry! Twoja siostra leży w skrzydle szpitalnym i to przez kogo?!
- Ścisz ton głosu, bo zaraz wpadnie pielęgniarka i zacznie się wydzierać na nas, że przeszkadzamy „chorym”. – Uciszył go Mick. Spojrzał na śpiącą Nataszę. „Jeżeli miałbym wybierać pomiędzy śpiącą Nataszą a pomiędzy nią nie śpiącą, wybrałbym to pierwszą… Ciekawy jestem czy teraz śpi, czy udaje... Gdyby nie była aktoreczką, może bym i się w niej zakochał, chociaż… Mick uspokój się! Ona nie jest dla ciebie! Nie wierzysz w miłość, a zakochujesz się?! Jak tak można, bo czym jest miłość? Puste słowo „kocham” jest wg mnie niczym. Miłości nie da się wyrazić słowami…”
- A wy co tutaj robicie?! Natasza śpi, a wy jej tylko przeszkadzacie! – Madame Pomfrey kiedy tylko zobaczyła zbiorowisko przy łóżku chorej od razu ich stamtąd wygoniła.
- Już mieliśmy wychodzić. – Powiedział David. Chłopcy wstali i powolnym krokiem zmierzali ku wyjściu.
- Bla, bla… Proszę wyjść.
- Mick, a tobie co dzisiaj? – Zapytał Harry swojego najlepszego przyjaciela. Mick tylko coś bąknął pod nosem i przyspieszył kroku.
- Nie powiesz, że przejmujesz się Nataszą? – Jak zwykle David zapytał bez ogródek.
- Posłuchaj mnie, bo nie lubię powtarzać! – Black odwrócił się w jego stronę. Twarz miał purpurową od złości. Podchodził do niego coraz wolniej, aż stali naprzeciw siebie i mierzyli się wzrokiem. Czarne oczy przeciwko zielonym Davida. – Nie powiem, że nic do niej nie czuję, bo to okazało by się kłamstwem. Jednak nie mam pojęcia, co to za uczucie i czy to nie jest moja kolejna zachcianka, chociaż to całkiem możliwe. Mówię to otwarcie, bo jesteście moimi jedynymi prawdziwymi przyjaciółmi. – Black spuścił wzrok. – I nie chcę, aby nic i nikt nie stanął na naszej nici przyjaźni… - Wyszeptał. – Jednak pragnę, abyście nie wtrącali się nigdy do moich uczuć i tego co łączy mnie z Nataszą. – Odwrócił się na pięcie i pognał dalej korytarzem.
- Co o tym myślicie? – Zapytał Harry, kiedy tylko Mick zniknął im z oczu.
- Jestem pewien, że to jest miłość. – Powiedział zdecydowanie David, który wciąż wpatrywał się w miejsce, gdzie zniknął Mick.
- Mick nigdy nie zakochał się, mimo że miał już wiele dziewczyn. Każda z nich była tylko „zabawką”. Czy to jest miłość? Ciężko ocenić, ale jednego jestem pewien.
- Czego?
- Tego że oboje jeszcze będą przez siebie cierpieli. – Dokończył Justyn. – Idziemy? Zaraz zacznie się przerwa obiadowa.


***

Zawsze, kiedy staram się myśleć o czymś innym, moje myśli wędrują do niej. Te jej oczy… zawsze w nich tonę. Jej uśmiech, usta, włosy i ten zapach… Tak. Po każdym naszym spotkaniu czuję jej zapach. Pachnie cytryną.
To nie może być „miłość”…


***
- Lily?
- Hę? – Lily podniosła głowę z łóżka, na którym leżała Natasza. – Coś się stało?
- Jesteś zmęczona. Wróćmy do domu.
- Jak chcesz to wracaj. – Szepnęła. Przeczesała palcami włosy i poprawiła kołdrę przykrywającą jej córkę. – Ja zostaję. – Powiedziała dobitnie.
- Przecież rozmawialiśmy z Madame Pomfrey i powiedziała, że Tasch jest tylko osłabiona i za kilka godzin się obudzi. – Lily spojrzała na niego jak na smocze łajno i spojrzała na Nataszę.
- Chcę być przy tym jak się obudzi, chcę usłyszeć jej głos… chcę porozmawiać z nią jak matka z córką i ty tego mi nie zabronisz!
- Rób jak chcesz! – James usiadł na pobliskim wolnym łóżku. – Jednak nie zrobię ci takiej przyjemności i nie zostawię ciebie tutaj samej.
- O co ci chodzi?
- Joseph został sam w domu. – Powiedział spokojnie James.
- Nie sam, przecież opiekuję się nim Remus. – Odpowiedziała spokojnie Lily i spojrzała na męża. Już niemłody mężczyzna leżał obok na łóżku i wpatrywał się wymownie w sufit. – Nie musisz tu ze mną siedzieć. Wracaj do domu.
- Nie.
- Dlaczego?
- Hmm… wrócę do domu tylko z tobą. – Lily kątem oka spojrzała na śpiącą córkę. – James?
- Co?
- Podaj mi płaszcz i torbę. – Rogacz, jakby został piorunem rażony, podniósł się natychmiast z łóżka i podał to, o co prosiła go żona. – Zostawię jej kartkę.
- Dobrze. – Mężczyzna w okularach zakładał płaszcz i wiązał szalik pod szyją.
- Śpij córciu… - Wyszeptała rudowłosa kobieta i ruszyła ku wyjściu wraz z mężem.


***
Zbliżała się już północ, kiedy czarnowłosy chłopak zbliżał się do Skrzydła Szpitalnego. Rozglądał się nerwowo bojąc, że ktoś go przyłapie. „Jeszcze tylko kilka kroków i będę na miejscu…” – Pomyślał. Otworzył ostrożnie drzwi i cicho skradł się do łóżka dziewczyny. Rozejrzał się wokoło i dostrzegł kartkę na szafce obok. Pismo poznał od razu. Byli tu jej rodzice.
Powoli zbliżył swoją twarz do jej i delikatnie usnął jej usta. Odsunął się i wpatrywał się w nią, jakby liczył, że zaraz się obudzi i powie: A co TY tutaj robisz? A on odpowiedział by, że: Nic. Tylko wpatruję się w piękną istotę, którą najprawdopodobniej kocham.
Chwycił jej dłoń i musnął ją delikatnie ustami. Gładził ją. Jeszcze raz pocałował ją, tym razem w policzek i odszedł.



Każda część ciała mnie boli. Pielęgniarka mówiła, że to skutek uboczny eliksiru. Już przywykłam do tego. Rano znalazłam na szafce kartkę od rodziców, żebym szybko wracała do zdrowia, i że nie mogli zostać przy mnie, bo Jo został sam w domu. I chwała im za to! Dzisiaj rano odwiedziła mnie Alex, na szczęście sama, i opowiadała mi jak to jest w Gryffindorze. Jednym uchem słuchałam a drugim wypuszczałam. Wyszła po pół godzinie.
W Skrzydle Szpitalnym miałam zostać do soboty, czyli jeszcze dwa dni. Jedynym pocieszeniem było to, że nie miałam przez chwilę spokój od tego „konkursu”. Spokój. Tego mi właśnie brakowało. Bardzo brakowało. Mogłam w spokoju obmyślić pan dotyczący „konkursu”. I już dochodziłam do kolejnego „rozdziału” pasjonującej książki pt. „Jak to Potterówna się zemściła”, kiedy do Skrzydła wprowadzili jakiegoś puchona z szóstego roku.
- Gdzie jest Madame Pomfrey? – Zapytał puchon podtrzymujący swojego kolegę.
- Tam. – Wskazałam podbródkiem pokój na końcu pomieszczenia.
- Dzięki. – Posadził swojego kolegę na łóżku naprzeciwko mojego i ruszył szybkim krokiem w stronę pokoju, który mu wskazałam.
Miałam okazję przyjrzeć się uważnie chłopakowi siedzącemu na łóżku naprzeciwko. Brązowe, proste włosy opadały mu na ramiona. Był niewiele wyższy ode mnie. Nie mogłam przyjrzeć się jego twarzy, bo miał ją spuszczoną. Ręce nerwowo zaciskał na brzuchu.
- Oj, kochaniutki. – Madame podeszła do niego i ostrożnie poprowadziła do tamtego pomieszczenia. – A ty zaczekaj tutaj chwilę. – Zwróciła się do tego puchona, który przyprowadził swojego kolegę. Wyraźnie uwidocznione kości policzkowe i przymrużone oczy dodawały mu uroku. Krótkie czarne włosy sterczały mu we wszystkie strony, co świadczyło, że nie miał dzisiaj szczotki w ręku. Usadowił się w tym samym miejscu, co jego kolega kilka minut temu.
- Czemu mi się tak przyglądasz zawzięcie? – Zapytał. Nawet na mnie nie spojrzał, bo był zajęty oglądaniem swoich butów. – Czy jestem w czymś wymazany?
- Robię to, co chcę i ty mnie do niczego nie zmusisz. – Nie spuszczałam z niego wzroku. On nic sobie z tego nie robił, ręką przeczesał swoje włosy, które i tak już sterczały do granic możliwości.
- Nudzi ci się? – Moje zachowanie przyniosło zamierzone skutki, w końcu na mnie spojrzał. – Wiesz, że jesteś strasznie blada?
- Taką mam karnację. – Przez ułamek sekundy spoglądaliśmy sobie w oczy, jednak on szybko spuścił wzrok. Jego oczy są koloru brązowego. – Jesteś bardzo płochliwy.
- Nie lubię, kiedy dziewczyna jest zbyt pewna siebie.
- Jaka więc powinna być wg ciebie? – Czyżbym bawiła się nim?
- Hmm… Czyżbyś nie miała nic lepszego do roboty, tylko zamęczanie mnie pytaniami? – On też gra. Kolejny z „konkursu”?
- Dlaczego zatem odpowiadasz?
- Bo to było by niegrzeczne z mojej strony. – I zapadała chwila milczenia, której oboje nie mieliśmy ochoty przerwać. – Pytaj.
- Przecież nie lubisz, jak ktoś męczy ciebie pytaniami. – Powiedziałam niewinnie.
- Tom Changer.
- Aha.
- A ty?
- Na pewno jakoś się nazywam, jednak jeżeli chcesz mnie poznać musisz najpierw dowiedzieć się jak brzmi moje imię i nazwisko. – Na głupiego nie wygląda i pewnie nie da się nabrać na tą niewinną prowokację.
- A może nie chcę ciebie poznać?
- Przekonamy się. – Spojrzałam w kierunku gabinetu pielęgniarki, aby się upewnić, że nie wejdzie niespodziewanie. Zsunęłam się z łóżka i na bosaka podeszłam do niego. Spojrzał na mnie zdziwiony, jednak nic nie powiedział. Wyprostował się. Położyłam ręce na jego ramionach i powoli zbliżyłam swoją twarz do jego. Delikatnie musnęłam jego usta i odsunęłam się. Były niewzruszony, jakby to wcale na niego nie zadziałało.
- I co to miało być?
- Pocałunek? – Odwróciłam się i już miałam wrócić na miejsce, ale zostałam gwałtownie złapana za rękę. Brutalnie przyciągnął mnie do siebie. Czułam jego oddech na policzku.
- I to miał być pocałunek?! – Wyszeptał mi do ucha. Zadrżałam. Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Wolną ręką złapał mnie za podbródek. Spuściłam wzrok, jak jakaś smarkula. – Jesteś bardzo płochliwa. - Cały czas czułam jego wzrok na swojej twarzy. Co ja sobie durna myślałam?! Przecież wiadomo, że w „konkursie” biorą udział tylko ci, co wiedzą czego chcą. – Spójrz mi prosto w oczy i powiedz, czego ode mnie chcesz. – „Aktoreczka” – przecież i ja potrafię „grać”. Black ciągle mi to powtarza, że nigdy nie mówię prawdy, że zawsze ukrywam się pod maską dobrej, ba bardzo dobrej aktorki, więc niby dlaczego nie mam prawa do zabawy z tym jegomościem?
- Już mówiłam, że nie lubię, kiedy ktoś mi rozkazuję. I z łaski swojej puść mnie, bo chyba nie chcemy mieć problemów z pielęgniarką. – Spojrzałam w jego oczy. Nie czułam nic, oprócz lekkiego dreszczyku emocji, który dodawał mi pewności siebie. – Puszczaj! – Ponagliłam go. Zwolnił uścisk i teraz staliśmy na przeciwko siebie. – Tak jak mówiłam. Jeżeli chcesz mnie poznać, to najpierw dowiedz jak się nazywam. – Zamierzał coś już powiedzieć, jednak położyłam mu palce na ustach. – Żadnych pytań. – Pokiwał tylko głową. Wróciłam na swoje miejsce. Czułam, że cały czas mnie obserwuję.
Dalsze zajście nie ma żadnego znaczenia, dlatego sobie je odpuszczę. Jednak wspomnę, że podjęłam decyzję w sprawie tego „konkursu”. Nie poddam się tak łatwo! Jeszcze się przekonamy, kto wygra!

***

- Długo mamy jeszcze czekać? – Zapytał Nevan. – Jak zwykle czekamy na Black’a. Czy on wie do czego służy zegarek?
- Zamknij się i nie mlaskaj tym jęzorem niepotrzebnie. – „Jak tak dalej pójdzie, to będę na straconej pozycji w tym całym zakładzie” – Pomyślał Seth. Rozejrzał się. Sam wybrał to miejsce. Opuszczona sala lekcyjna na ostatnim piętrze. Nevan stał przy oknie, Tom siedział na ławce wesoło machając nogami, zaś Seth przechadzał się po pomieszczeniu, jakby to przynosiło mu ulgę. Wszyscy nerwowo spoglądali na drzwi. Black spóźniał się już od piętnastu minut.
- Ucisz się! – Warknął Seth do puchona stojącego przy oknie, który nucił piosenkę Fatalnych Jędz. Na korytarzu było słychać jakieś kroki. Ta osoba nie spieszyła się, szła bardzo wolno, jakby od niechcenia.
- Witam panów!
- Czy ty wiesz do czego służy zegarek?! – Zapytał Nevan, który strasznie nie lubił spóźnialskich.
-Oj, no. Tylko bez wrzasków. To po co tu się zebraliśmy? – Spojrzał pytająco na Setha, który stał na środku klasy i wpatrywał się w jakiś punkt na ścianie.
- Poznałeś już Potterównę? – Ślizgon nawet drgnął, kiedy zadał pytanie. Był zajęty badaniem ściany naprzeciw niego.
- Hmm… Można tak powiedzieć. – Mick usadowił się obok Toma na ławce.
- Jak to „można tak powiedzieć”? Albo tak, albo nie.
- Czepiasz się szczegółów. Seth.
- To nie są „szczegóły”! Każdy kto bierze udział w „konkursie”, musi „zapoznać się” z obiektem „konkursu”. Zrozumiałeś?
- Tak.
- Powtarzam pytanie. „Zapoznałeś się” już z Nataszą? – Seth nie lubi nigdy powtarzać czegoś dwa razy. Wszyscy skierowali wzrok na Blacka.
- Tak. To było jakieś dwanaście lat temu.
- Jak to?
- Znam ją od urodzenia...

[ 950 komentarze ]


 
"Oni bawią się mną, więc ja nimi się zabawię..." end "Akcja zmokły nietoperz".
Dodała Natasha Sobota, 12 Kwietnia, 2008, 12:14

Hmm... Bez długiego wstępu... Przpraszam za tak długi odstęp czasu pomiędzu notkami! Zapraszam do czytania :).
Zapraszam również do Żonglera. Nowy nr!
***
Dzisiaj Elizabeth by kończyła 7 lat. Urodziła się dokładanie trzy minuty po północy. Wciąż pamiętam to wszystko…

***

- Mick! Wstawaj! Będziemy jak zwykle spóźnieni. Nie zapominaj, że dzisiaj klasówka z eliksirów. – Krzyczał Harry. Czarnowłosy chłopak przeciągnął się leniwie na łóżku. Rozsunął kotary i podniósł się do pozycji siedzącej. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Ich sypialnia była największa z całego Gryffindoru, ponieważ musieli pomieścić tu ośmiu młodych mężczyzn.
- Który dzisiaj? – Zapytał niepewnie. Dobrze wiedział, że jest czternasty lutego. Nie chciał w to wierzyć. Wczorajszego wieczoru błagał, żeby mógł obudzić się dopiero piętnastego. Marzyć można, ale trudniej z wykonaniem…
- Jeszcze pytasz? – Zapytał ze zdziwieniem Nevill. – Dzisiaj walentynki! – Mick spojrzał na niego z rządzą mordu w oczach. Wstał i poczłapał leniwie do łazienki. – A co jemu?
- Nie lubi walentynek. – Powiedział spokojnie David. - To co idziemy?
- Wy idźcie. Ja zaczekam na Micka. – Wszyscy pokiwali głowami i wyszli. Justyn usiadł na parapecie i czekał.
- Nie musiałeś czekać. – Powiedział Mick wychodząc z łazienki. Na szyi miał przewieszony ręcznik. Założył spodnie i białą koszulę. - Nie mam najmniejszej ochoty pokazywać się ludziom. – Zrobił pauzę. – Nie potrafię racjonalnie myśleć.
- Dlaczego?
- Nie mogę zapomnieć o tym, co się wydarzyło… To tak boli. – Po jego policzkach zaczęły spływać łzy.

***

„Dzisiaj mój wielki dzień.” – Pomyślał Nevan. „Seth i ten młody Black już działają, a puchon nawet nie zaczął. Jestem bardzo ciekawy jaka ona jest. Z tego co dowiedziałem się od tych ślizgonek, to jest bardzo poważna, skryta i kurczowo trzyma się Parkinson. A zadanie jest jeszcze bardziej utrudnione, bo ona wie o konkursie. Jak by tu grać, aby wygrać?” – Nevan spojrzał w lustro. Krótkie, czarne włosy miał nastawione na żel, silnie uwidocznione kości policzkowe podkreślały jego zimne niebiesko-zielone oczy. „Do boju!”.

***

- Co by tu zrobić, żeby się nie narobić. – Powiedział David podczas śniadania. – Nie mam najmniejszej ochoty na kolejnego wyjca od mamy, ale jak źle napiszę tą klasówkę z eliksirów, będę mógł pakować swoje rzeczy. Ach! – Westchnął i zabrał się za jedzenie. – A może wy coś na to poradzicie? – Zapytał z nadzieją w głosie.
- Najlepiej zacznij się uczyć. – Odpowiedział zgryźliwie Justyn. – Jak sobie wyobrażasz dalsze życie, co? Nie zechce ci się pójść do pracy, to będziesz prosił nas o pomoc?
- Nie bądź tak hej do przodu, bo ci tyłu zabraknie! A jeżeli nawet, to co mi zrobisz? Nie jesteś moim ojcem.
- Nie, ale chyba najlepszym przyjacielem, jeżeli nic się nie zmieniło od wczoraj wieczora, jak spisywałeś moją pracę domową z transmutacji. – David tylko zamruczał coś pod nosem i zaczął mieszać łyżeczką swoją herbatę, co było bez sensu, gdyż nigdy nie słodzi herbat.
- Dajcie już spokój. – Powiedział Harry. Po krótkiej przerwie dodał. – Ja też nic nie umiem i jakoś nie mam najmniejszej ochoty pisać tej klasówki.
- Tak? Jaki masz plan? – Zapytał Justyn. – Tylko ostrzegam, ja nie biorę w niczym udziału, jeżeli plan nie będzie perfekcyjny.
- To nie bierz! Przecież ja ciebie do niczego nie zmuszam i nie zmuszałem, i zmuszać nie będę. Jak myślicie, co powinniśmy zrobić? – Spojrzał na twarze swoich towarzyszy.
- To co powiedział Justyn, nauczyć się. – Uciął krótko Mick. – Myślisz, że to ciebie minie? Później czy wcześniej i tak napiszesz, i to z takim samym skutkiem.
- Nie psuj mi zabawy. Od dawana niczego nie zrobiliśmy, jeszcze wszyscy są gotowi pomyśleć, że pomysły się nam skończyły. – Harry był taki sam jak James, jeżeli chodziło o jego psoty. Przymrużył lekko oczy i rozejrzał się po Wielkiej Sali. „Co by tu można było zrobić?” – Justyn jakie jest najprostsze zaklęcie, aby zrobić małą powódź? – Chłopak zagrzebał w swojej torbie i podał Harryemu jakąś książkę. – A nie możesz po prostu powiedzieć?
- A czy ja jestem encyklopedia, żeby wszystko wiedzieć? – Zapytał z obruszeniem w głosie.
- Mało ci brakuje. – Mruknął Harry. Jego kolega spojrzał na niego znad książki, ale pozostawił tą uwagę bez odpowiedzi. – Bierzecie w tym udział? – David pokiwał głową, Mick wzruszył ramionami, a Justyn stanowczo pokręcił głową. – Robisz jak uważasz. – Skomentował okularnik. – Tylko nikomu ani słowa, jakby co, nic nie wiesz.
- Bo nawet nie będę wiedział. - Justyn spakował swoje rzeczy i wstał. – Będę w bibliotece. Tą książkę oddacie mi później. – Wskazał na niezbyt dużego formatu książkę oprawioną w brązową skórę.
- No dobra. – Kiedy tylko Justyn zniknął za drzwiami, Harry kontynuował. – Słuchajcie…

***

Kiedy tylko ujrzałam te wszystkie różowe ozdoby w Wielkiej Sali, zrobiło mi się niedobrze. Czy Dambeldore uwielbia ten kolor, że na takie coś pozwala? I tak wiadomo, że jest coś z nim, o przepraszam, z jego „mózgiem” nie tak. Zajęłam miejsce przy stole ślizgonów i nalałam sobie herbaty, pociągnęłam łyk. Gorzka – taka jaką lubię. Rozejrzałam się po Sali. Wszyscy mieli wyśmienite humorki, jednak ja byłam wyjątkiem.
Z wielką nie chęcią spojrzałam w kierunku stołu Gryffindoru. Moja siostra, jak zwykle w towarzystwie swoich najlepszych przyjaciółek, zajadała się śniadaniem. Postawa Harryego trochę mnie zaskoczyła. Siedział w towarzystwie kolegów z tej ich całej debilnej bandy, o czymś rozmawiali, ale niestety nie było mi dane usłyszeć o czym. Dlatego zabrałam się za swoje śniadanie.

***


„Siedzi jak zwykle z Parkinson” – Pomyślał Nevan. „Jeżeli mi się dzisiaj nie uda, to kilkanaście dni pójdzie na marne!”.
Kilkanaście minut później, kiedy tylko Potter ruszyła ku wyjściu wraz z Parkinson, Nevan podążył ich śladem.


***

- Pansy?
- Co?
- Czy ja jestem brzydka? – Nie wiem dlaczego, ale musiałam zadać to pytanie.
- Na Merlina! To ja powinnam zadać ci to pytanie. – Pansy nagle się zatrzymała i spojrzała mi prosto w twarz. – Dziewczyno dlaczego sądzisz, że jesteś brzydka?
- Nie sądzę tak, tylko…
- To dlaczego pytasz? Jeżeli byś dobrze się czuła w sowim ciele, to byś nie pytała.
- Zapomnijmy o tym pytaniu. – Powiedziałam i przyspieszyłam kroku. Nie wiem, po jakie licho oto zapytałam.
- Natasza? – Zagadnęła Pansy kilka minut później.
- Co?
- Nie jesteś brzydka, tylko starasz się taką być. – Zwolniłam kroku, aby mogła ze mną zrównać. – Nie wiem dlaczego mnie oto zapytałaś i nawet nie chcę pytać o powód tej rozmowy.
- I dobrze, bo nawet bym ci nie powiedziała.
- Jak zwykle ironiczna i sarkastyczna. – Szepnęła Pansy.
- Przeszkadza ci to? – Zapytałam zadziornie.
- Hmm… nie, ale musisz wiedzieć, że nie każdy lubi sarkazm.
- Pansy jakaś ty mądra!
- Wiem. – Obie roześmiałyśmy się z tej naszej rozmowy. Spojrzałam na nią ukradkiem. Wszyscy uważali ją za „głupią” dziewczynę, ale wcale taka nie była. Wszyscy spoglądali na nią przez pryzmat jej sióstr. Porównywali jej urodę, zdolności z innymi Parkinsonównami. Ciekawe czy z Alex jest tak samo?
- Zauważyłaś, że idzie za nami jakiś chłopak?
- Tak.
- To co robimy?
- A może on wcale nie idzie za nami?
- Jakoś mało prawdopodobne, żeby zmierzał w tym samym kierunku co my, bo idzie tak już za nami od Wielkiej Sali. – Kiedy mi o tym powiedziała dopiero sobie uświadomiłam, że to prawda. Cały czas czułam na plecach wzrok jakiegoś chłopaka.
- Idź dalej sama, ja załatwię tę sprawę. – Powiedziałam. To może być osoba z tego całego „konkursu”.
- Jesteś pewna? A może to jakiś zboczeniec?
- Nie zapominaj, że jestem czarownicą. – Wskazałam podbródkiem różdżkę przesadzoną za paskiem.
- Zobaczymy się na transmutacji. – Szepnęła i przyspieszyła kroku. Korytarze o tej porze zawsze były puste. Zwolniłam. Wciąż szedł za mną. Skręciłam w najbliższy zakręt i czekałam. Słyszałam jego przyspieszone kroki, najwyraźniej nie chciał mnie zgubić.
- Na Merlina! Jesteś ślepy czy co?! – Krzyczałam na tego chłopaka. Nie zdążył wyhamować i runął na mnie przewalając mnie na ziemię. Leżałam przygnieciona przez niego na zimnej posadzce.
- Przepraszam, nie chciałem. – Powiedział cicho i wstał. Wyciągnął rękę w moją stronę, chwyciłam ją i szybkim ruchem znalazłam się na nogach. – Nic ci nie jest? – Zapytał krukon.
- Raczej nic oprócz kilku siniaków. – Przyjrzałam się mu. Był nawet przystojny, ale niestety „konkurs” zaprzepaszczał jego względy u mnie. – Śledziłeś mnie? – Zapytałam bez ogródek.
- Nie. Dlaczego ci to przyszło na myśl? – Opuszkami palców dotykałam swojej różdżki na wszelki wypadek.
- Hmm… może dlatego, że szedłeś za mną od Wielkiej Sali? – Zmierzyłam go pogardliwym spojrzeniem.
- Czuję się tak, jakbym stał na dywaniku u McGonagall. Dobra jeszcze raz przepraszam i już mnie nie ma. – Bawi się mną, czy to tylko przypadek, że za mną szedł? Starał się wyminąć mnie i iść dalej. Złapałam go za rękę. Zatrzymał się i obrócił na pięcie. – Coś jeszcze?
- Nie. Chciałam tylko jeszcze raz na ciebie spojrzeć.
- To mogę już iść? – Zapytał zniecierpliwiony.
- Hmm… Jak ci na imię?
- Nevan Cross, a ty jak się nazywasz?
- Natasza Potter.
- Miło mi ciebie poznać. – Czyżby to była jego metoda na „podryw”?
- Mi również. – Nie spuszczałam wzroku z jego twarzy. – Z którego jesteś roku?
- Piątego. Długo będziesz mnie jeszcze przesłuchiwać? Spieszy mi się! – Nerwowo spojrzał na zegarek. Oni bawią się mną, więc ja nimi się zabawię… Już miał odchodzić, kiedy ponownie złapałam go za rękaw szaty. Powoli zbliżyłam się do niego, jego twarzy. Podniosłam się na palcach, żeby zrównać się z nim i bardzo delikatnie musnęłam jego wargi.
Odsunęłam się trochę od niego i szepnęłam:
- To była rekompensata za utracony czas. – Już chciałam odejść, kiedy on złapał mnie w pasie i pocałował delikatnie, później coraz mocniej. Muszę przyznać, że dobrze całuję. Oderwaliśmy się od siebie, pomimo że nie mieliśmy ochoty.
- To była rekompensata za te siniaki. – Szepnął mi do prawego ucha. – Spotkamy się jeszcze?
- To tylko zależy od ciebie. – Odpowiedziałam równie cicho. Musnęłam go delikatnie w policzek i wyswobodziłam się z jego uścisku. – Jeżeli zechcesz się ze mną spotkać, to wiesz, gdzie mnie szukać. – Powiedziałam i pognałam korytarzem. Już za zakrętem napotkałam ślizgonów z mojego roku.
- Gdzie się tak spieszysz, Potter? – Zagadnął Malfoy.
- Na lekcję. – Odpowiedziałam zgryźliwie i maszerowałam przed nimi.

***
- Seth?
- O czym chciałeś ze mną rozmawiać, Nevan?
- Jestem już o krok dalej niż wy wszyscy.
- Co masz na myśli?
- Usta Potter smakują jak maliny. – Szepnął i odszedł od zaskoczonego Setha. – Powiadom Thorina, że chcę wykonać następny ruch i żeby się w końcu pospieszył! – Krzyknął z daleka.


***

- Akcja „zmokły nietoperz” ruszyła! – Szepnął Harry przy obiedzie. – Zaraz po przerwie na obiad musimy iść do lochów na eliksiry i być bardzo zdziwieni, tak jak reszta. – Huncwoci pokiwali głowami i zabrali się za posiłek.

***

- Nauczyłaś się na eliksiry? – Zapytała Pansy przy obiedzie.
- Dobrze wiesz, że nie, więc dlaczego pytasz?
- Chciałam nawiązać rozmowę, bo od rana się nie odzywasz. Jak ci poszło z tym chłopakiem rano? – Jaka ona ciekawska. Nie mam zamiaru opowiadać jej o tym i zwłaszcza tutaj.
-Pomówimy o tym w dormitorium. – Ucięłam.
Zaraz po obiedzie ruszyłyśmy do lochów na ostatnią lekcję tego dnia, eliksiry. Kujonka Grenger wciąż powtarzała pod nosem składniki eliksirów. Nad głową przeleciał jakiś „amorek” i pognał na tych swoich skrzydełkach dalej. Wszyscy już zebrali się pod drzwiami prowadzącymi do sali lekcyjnej. Teraz trzeba było poczekać na Snape’a, który otworzy drzwi, powydziera się na nas i w końcu rozda te przeklęte testy.
- Ustawić się! – Powiedział na „dzień dobry” i otworzył drzwi. Tego dnia miałam wielkie szczęście, bo akurat stałam pierwsza. Bardzo przyjemnie było być oblaną przez nawał jakieś kleistej breji. Kilka pierwszych osób również. Snape zaczął coś krzyczeć, żeby wszyscy ruszyli do Wielkiej Sali. Chciałam ruszyć, ale moje nogi przykleiły się do posadzki. Cała zalałam się zimnym potem i zaraz nagle wszystko rozpłynęło się. Pamiętam tylko krzyk Pansy i jeszcze bledszą twarz Sanpe’a.

***

- Czyj to był pomysł?! – Zapytała zdenerwowana McGonagall. Prowadziła lekcję, kiedy wpadł do jej klasy Severus i powiedział, że w lochach doszło do wypadku, i że Potterówna leży w Skrzydle Szpitalnym. Z początku nie wiedziała, co ona ma z tym wspólnego przecież ona była opiekunką gryfonów. Jednak kiedy powiedział, że miał lekcję z jej wychowankami. – To była WASZA CZWÓRKA?! – Czterej chłopcy stali pośrodku jej gabinetu i każdy spoglądał w inną stronę. Szaty szkolne mieli upaprane w kleistej breji, która kapała na jej dywan w barwach Gryffindoru. – Panie Potter! – Chłopak w okularach na dźwięk swojego nazwiska podskoczył.
- Tak? – Zapytał nieśmiało. – Czy mogę w czymś pomóc?
- Nie udawaj idioty! – Wydarł się nauczyciel eliksirów. – Twoja siostra leży w Skrzydle Szpitalnym!
- Wiem i dlatego bardzo mi się spieszy, żeby ją odwiedzić.
- Milcz jak do mnie mówisz! – Ryknął mężczyzna o haczykowatym nosie.
- Złość piękności szkodzi. – Szepnął Black.
- Ty mały…!
- Severususie! Opanuj się! – Zgromiła go profesorka siedząca za biurkiem. – Jeżeli masz zamiar się tak zachowywać, to wyjdź.
- Przepraszam, Minerwo. Poniosło mnie. – Powiedział już spokojniej.
- Jeżeli to nie wasza sprawka to musieli być Weasley’owie. – Powiedziała McGonagall. – Severusie? Możesz ich tu przyprowadzić?
- To raczej nie możliwe. – Odpowiedział.
- Dlaczego? – Zapytała zaskoczona.
- Zaraz po przerwie obiadowej odprowadziłem ich na szlaban do Filcha, więc to nie mogła być ich sprawka. – Spojrzał na czwórkę młodych mężczyzn z wygraną miną.
- Czyli to jednak była wasza sprawka. – Profesorka spojrzała na nich gniewnym wzrokiem. „Czy oni muszą zachowywać się tak, jak ich ojcowie?” – pomyślała. – Minus pięćdziesiąt punktów dla gryfonów i …
- Pani profesor nie tak dużo! – Prosili chłopcy.
- Milczeć! – Ryknął Snape. – Minerwo pozwolisz, że ja zajmę się ich szlabanem?
- Jeżeli tak bardzo tego chcesz.
- Chcę ci trochę odciążyć w twoich obowiązkach. – Uśmiechnął się sztucznie i spojrzenie znowu skierował na czterech gryfonów. – Dzisiaj w moim gabinecie o 18!


***

[ 959 komentarze ]


 
"... czy to kolejny dowcip Blacka."
Dodała Natasha Sobota, 23 Lutego, 2008, 15:27

Co mogę powiedzieć na swoje usprawiedliwienie? Brak czasu... chyba wystarczy.
Notka jest średniej jakości i chyba tyle.
A tak za pamięci, Aramilu jest ona dla Ciebie ;-)!

***

- Panowie, któryś z nas się wygadał… Ona wie o nas. – Black nerwowo spojrzał na drzwi. „Jeżeli dowiedzą się, że to ja… Jak najprościej stąd zwiać?” – pomyślał. „Jeżeli wyjdę, będą wiedzieli, że to ja. Co by zrobiła Potter na moim miejscu?”.
- Jak to wie?! Seth? – Wszyscy skierowali wzrok na szczupłego chłopaka, który opierał się o ścianę obok kominka. Czarny sweter kontrastował z jego krótkimi blond włosami. Ręce skrzyżował na piersiach.
- Przejmujecie się tym? – Rozejrzał się po zebranych. – Czy ktoś mówił, że będzie łatwo? Zakład zakładem, ale teraz musimy uważniej wykładać karty na stół… - Wzrok zatrzymał na oknie. Był późny wieczór. – Dzisiaj wybierzemy głównych zawodników i grupy pomocnicze.
- Czemu tak szybko? –Zawołał ktoś z kąta. Każdy chciał coś powiedzieć, zrobił się ogromny szum.
- Cisza! Koledzy, im szybciej tym lepiej. –Mówił cicho. Wiedział, że krzykiem nic nie zdziała. – Którzy nie mają nic do stracenia niech wstaną. Ci którzy są na tyle odważni, aby dokonać rzeczy niemożliwych niech wstaną. – Wstał wysoki chłopak, miał na oko piętnaście lat. Na szyi miał zawiązany krawat w barwach Ravenclawu.
- Ja, …, nie mam nic do stracenia i jestem na tyle odważny, aby dokonać rzeczy niemożliwych. – Z każdym wypowiedzianym słowem oplatał go złoty pas. Była to przysięga, która była przypieczętowana czarami.
Kolejną osobą był puchon z szóstego roku. Wstał i wypowiedział formułkę przysięgi.
- Jeszcze tylko jedna osoba. – Przypomniał Seth. Black nerwowo zaciskał pięści. Powoli wstał i drżącym głosem wypowiedział formułkę . Poczuł zimno, kiedy złote pasy oplotły go.


***

Każdego ranka zastanawiam się, czy to jest kolejny dowcip Blacka. Ten „konkurs” jest jakiś podejrzany. Tylko jeden chłopak do mnie zagadał, a gdzie reszta? Czyżby i Syriusz maczał w tym palce? Miałam tyle pytań, a nie miałam komu ich zadać…
- Natasza, masz zamiar dzisiaj wstać?
- Nie mam najmniejszej ochoty. – Odpowiedziałam leniwie i przewróciłam na drugi bok. Piątek – ostatni dzień tygodnia. Nie lubię wstawać wcześnie rano.
- Natasza! Masz dziesięć minut, jak nie to idę sama. –Czy ona potrzebuje niańki?
- To idź! Przecież nie trzymam Ciebie na uwięzi! – Trzasnęła tylko drzwiami i już jej nie było.
Co mnie dzisiaj minęło? Ach, tak! Transmutacja z puchonami, zielarstwo z kurukonami, historia magii z gryfonami i eliksiry także z gryfonami. Mało pocieszające lekcje…
Nie wiem, która to mogła być godzina, kiedy ponownie się obudziłam. Leniwie przeciągnęłam się na łóżku. Spojrzałam w baldachim, na którym miałam przypięty plan lekcji i ważne sprawy do załatwienia.
„Ciekawe kiedy przejdzie złość Pansy?” – Zastanawiałam się. Podniosłam się do pozycji siedzącej i omiotłam wzrokiem dormitorium. Dziewczyny jak zwykle zostawiły bałagan, na podłodze walały się ubrania, książki, kosmetyki... Zielone ściany i srebrne zasłony – no tak, barwy Slytherinu. Obok mojego łóżka stało krzesło, na którego poręczy zwisała moja szata szkolna. Zerknęłam na szafkę nocną, gdzie powinien leżeć mój zegarek. Za kilka minut zacznie się historia magii. Black…
Krótki, zimny prysznic doprowadził mnie do jako takiej używalności. Założyłam czarne spodnie i biały sweter, który kontrastował z moimi kruczoczarnymi włosami. Mokre włosy przeczesałam palcami i splotłam je w warkocz. Niektórych kosmyków włosów nie udało mi się spiąć, więc pozostawiłam je w spokoju.
Jako przykładna dziewczyna poprawiłam pościel na łóżku i schowałam szatę do szafy, którą dzieliłam z Pansy. Książki ułożyłam na szafce nocnej.

***

- Gdzie jest Natasza? – Zapytał szorstkim głosem Black.
- Jeszcze pewnie śpi. – Warknęła Pansy. I dodała: - Nie jestem jej niańką! – I przyspieszyła kroku. Black zatrzymał się w połowie korytarza.
„Po jaką cholerę ja jej o wszystkim mówiłem? I jak tu wygrać?” – pomyślał i ruszył dalej.


***

Zeszłam do pokoju wspólnego. Zawsze siadałam przy stoliku w rogu, gdzie panował półmrok i nikt nie zwracał na mnie zbytnio uwagi. Jednak akurat wtedy miałam ochotę poleniuchować na kanapie. Z przyzwyczajenia oparłam się o kanapę i spuszczałam się po oparciu. Wylądowałam na jakimś chłopaku, który drzemał, jednak pod wpływem mojego ciężaru się obudził.
- Przepraszam. – Wydukałam i zaczerwieniłam się. Chłopak spojrzał na mnie. Zdziwienie malowało się na jego twarzy. Krótkie blond włosy miał w nieładzie. Wyglądał na szóstoklasistę. Już go kiedyś widziałam. W końcu jest ślizgonem…
- Nie szkodzi. – Odpowiedział grzecznie. Starałam się ostrożnie wstać, acz mi się nie udało i wbiłam mu łokieć w brzucho. Tylko się skrzywił z bólu. Jeszcze raz go przeprosiłam i już miałam odejść, kiedy odezwał się ponownie. – Wiesz, że to tak nieładnie?
- Słucham? – O co mu chodzi?
- No, zostawiać kogoś kogo o mało się nie zabiło. - Podniósł się do pozycji siedzącej. Był chudy. Tylko się uśmiechnęłam. Swoje kroki skierowałam do dormitorium, ale on znowu przemówił. – Jak ci na imię kruczowłosa? – Udałam głuchą i ruszyłam dalej. – Nie wiesz, jak masz na imię? – Kilkoma szybkimi krokami zatarasował mi wejście do dormitorium. – Odpowiesz?
- Natasza Potter.
- Aha. Teraz wypadałoby mnie zapytać się o imię. – Odpowiedział. Byłam zdziwiona, że nie powiedział mi czegoś w stylu „Wiem, jak się nazywasz!”, chyba stara się być miłym.
- Naprawdę? – Jednak ja nie zamierzałam być miła. Wciąż miałam na uwadze ten idiotyczny „konkurs”.
- Tak. Skoro jesteś małomówna ja będę mówił. – Trochę przypomina mi Blacka. – Jestem Seth Cohen. – Wyciągnął swoją prawą rękę. Spojrzałam tylko na nią, ale jej nie uścisnęłam. Potargał nią włosy, kiedy zdał sobie sprawę, że jej nie uściskam.
- Czy mógłbyś zejść mi z przejścia? – Spytałam grzecznie. Chciałam go wyminąć, ale był wyższy ode mnie.
- Wiesz, że jesteś „zimna”? – Spojrzałam prosto w jego oczy. On uczynił to samo. Nie wytrzymałam i walnęłam go w twarz. Był w lekkim szoku, z czego skorzystałam i wyminęłam go.
Wpadłam do dormitorium i walnęłam się na łóżko.

***
- Pansy? - Po południu próbowałam zgadnąć do niej. Minę miała zachmurzoną, chyba jeszcze jej nie przeszło. – Nadal jesteś zła?
- Może.
- A kiedy ci przejdzie?
- Hmm… Dowiesz się o tym pierwsza. – Powiedziała i zniknęła za drzwiami do łazienki.

***

- Black o ciebie dzisiaj pytał. – Powiedziała mi wieczorem Pansy, kiedy zostałyśmy same w dormitorium.
- Czego chciał? – Zapytałam z udawaną obojętnością, chociaż wcale tak nie było. Bardzo chciałam wiedzieć, co on chciał ode mnie. Siedziałam na swoim łóżku nadal wpatrując się w książkę od transmutacji. Pansy układała swoje ubrania w szafie.
- Nie wiem. Byłam zła na ciebie, więc go spławiłam. – Odwróciła się w moją stronę. – Masz mi to za złe?
- Nie. Tylko się zdziwiłam, czego on może ode mnie chcieć. – Pokiwała tylko głową i wróciła do układania.
„Może chciał porozmawiać o konkursie?”

***

- Cześć Natasza! – Usłyszałam w poniedziałek rano, kiedy szłam z Pansy do Wielkiej Sali. Poznałam natychmiast ten głos… Tak, to był ten buc – Seth Cohen. Wyminął nas razem z grupką kolegów i pognali do Wielkiej Sali.
- Skąd znasz Setha? – Zapytała Pansy z wyrzutem. Widziałam jej maślane oczy za jego cieniem.
- Tego buca?
- Dziewczyno! To najbardziej rozchwytywany chłopak Slytherinu! – Wykrzyczała. Dopiero teraz mi się przypomniało skąd go znam. Pansy mi już kiedyś o nim opowiadała. Jego ojciec to jakaś rodzina samego Knota i sam jest jakąś ważną szychą w Ministerstwie Magii. – Powtarzam, skąd go znasz?! – Opowiedziałam jej w skrócie, co się wydarzyło, lecz zgrabnie pominęłam wątek ze spoliczkowaniem.

***

- Za tydzień walentynki. – Powiedziała szeptem Pansy na historii magii. Lekcja była tak okropna, że każdy siedział ze znudzeniem malującym się na twarzy. Wyjątkiem była tylko Granger, kujonka z Gryffindoru, która notowała każde słowo profesora. Siedziałam w ostatnim rzędzie przy oknie. Pogoda była okropna. Zima hulała w najlepsze, każdy wyczekiwał z niecierpliwością oznak nadejścia wiosny. Spojrzałam na Pansy siedzącą obok. Rysowała kwiatki na pergaminie i serca przebite strzałami.
- I co z tego? – Zapytałam z nutką ironii w głosie.
- Jak to co? Najlepsza pora na miłość. – Wykrzywiłam usta w lekkim uśmiechu. Od momentu, w którym jej opowiedziałam o „tym bucu”, nie daje mi spokoju. Mówi, że to coś musi oznaczać, ponieważ codziennie mówi mi „cześć”, które jak zwykle olewam.
- Na miłość jest dobra każda pora, tylko trzeba znaleźć tego jedynego. – Zadrwiłam.
- Z takim nastawieniem to ty nigdy nie znajdziesz chłopaka.
- A może ja po prostu nie chcę się zakochać?
- Tylko tak mówisz. – Pansy zamilkła, bo profesor Bins spojrzał w naszą stronę. – Każdy chce kochać i być kochanym.
- A jak mi wytłumaczysz czym jest „miłość”? - Dlaczego nie mogę się zabawić jej kosztem? Lubię ją denerwować. Zwłaszcza, że przechodzi jej złość po kilku godzinach, a nawet minutach.
- Miłość?
- Tak, miłość.
- A skąd ja niby mam to wiedzieć? – Zaczyna się robić ciekawie.
- Przecież sama powiedziałaś, że walentynki to najlepsza pora na „miłość”. – Podrapała się teatralnie w głowę i fuknęła jak rozdrażniony Leonardo.
- Jesteś nieznośna! – Wykrzyczała teatralnym krzykiem.
- Wiem, ale ty to lubisz. – Spojrzałam na nią. Minę miała nadąsaną, ale zaraz się uśmiechnęła. – No to jak mi to wytłumaczysz?
- Kto mi przeszkadza prowadzić lekcję? – Zapytał dość donośnie profesor. Ci co drzemali natychmiast się obudzili. – Panna Porter i panna Penkison?
- Tu takich nie ma. – Odpowiedziałam głośno.
- Jak to nie? Przecież o tobie mowa i o twojej koleżance obok.
- Ja nie nazywam się Porter. – Odpowiedziałam grzecznie.
- Nie denerwuj mnie!
- Nawet jako duch jest pan zdolny do złości? – Zapytałam z kpiną w głosie.
- Minus 50 punktów dla… Z jakiego jesteś domu? – Nie dość, że duch to jeszcze daltonista.
- Jestem puchonką. – Szybko wymamrotałam zaklęcie i zmieniłam kolor krawatu. – Widzi pan? – Pomachałam krawatem.
- Ale to teraz mam z… - Spojrzał na plan leżący na biurku. – Teraz mam godzinę wolną, więc… Co wy tu wszyscy robicie?! Wynocha mi z klasy! – Wszyscy spojrzeli po sobie i już wychodzili. Biedna Grenger została zakneblowana przez Blacka, ponieważ chciała powiedzieć o nieporozumieniu jakie zaszło.
- Natasza. Wiesz że jesteś okropna? – Zapytała Pansy, kiedy tylko znalazłyśmy się daleko od klasy. Pokiwałam głową.


***

Dzisiaj jest 14 lutego… Nie mam najmniejszej ochoty wstać i iść na zajęcia. Nie w tym dniu. Przewróciłam się na drugi bok. Łzy spływały mi po policzkach, aby zniknąć w poduszce.
- Natasza! Wstawaj! – Krzyknęła Pansy. Wytarłam szybko łzy i schowałam głowę w poduszkę. Nagle ktoś rozsunął kotary. Była to Pansy z moją szatą szkolną w ręku. – Masz zamiar jeszcze spać? – Zapytała zaczepnie. Pokiwałam tylko głową. – No, wstawaj! – Szturchnęła mnie lekko.
- Muszę? – Zapytałam lekko zduszonym głosem.
- Yhy. Przecież wiesz, że Snape urządził nam klasówkę z eliksirów i powiedział, że ocena z tego będzie miała wpływ na koniec roku.
- Wiem, ale nie mam ochoty wychodzić dzisiaj nigdzie. Najchętniej bym nie wstawała z łóżka i obudziła się następnego dnia.
- Nie narzekaj, bo jutro może być gorzej. – Położyła ubranie obok. – Zaczekam na dole. Masz 10 minut. – Dodała w drzwiach i już jej nie było.

***

- Wyglądasz strasznie. – Powiedziała, kiedy tylko zeszłam na dół. – Jesteś strasznie blada. – Dodała. – Przeglądałaś się dzisiaj w lustrze? – Zaprzeczyłam i ruszyłam w stronę wyjścia z pokoju wspólnego ślizgonów. Ruszyła za mną. Lochy były przyozdobione serpentynami i tym podobnymi rzeczami.
- Dzisiaj walentynki.
- Dzisiaj jest zwykły dzień, 14 lutego! – Warknęłam i przyspieszyłam kroku.
- Dlaczego tak nie lubisz tego dnia? – Zapytała, kiedy zrównała się ze mną.
- Szczerze? – Zatrzymałam raptownie, ona też.
- Szczerze.
- Nie cierpię, gdy ludzie w tym dniu wyznają sobie miłość. Jeżeli kogoś się kocha to okazuje mu się to przez cały rok, a nie tylko tego dnia. – Pansy przewróciła tylko oczami. – Taka jest prawda. Kiedyś to zrozumiesz…
- Oj! Natasza, to ty kiedyś to zrozumiesz, że ten dzień jest uczczeniem miłości, i że ludzie w tym dniu dopiero odważają się wyznać miłość, bo uważają go za odpowiedni dzień. – Chyba sama nie zrozumiała tego, o czym mówiła.
- Może i tak… - Powiedziałam i ruszyłam dalej. Nie chciałam się dzisiaj z nią kłócić.
Nie byłam dzisiaj przygnębiona z powodu walentynek, ale z…

***

Wiem, że jest to pamiętnik, ale pozwoliłam sobie na wstawki z otoczenia Nataszy, abyście mogli zrozumieć. To tyle! Do następnego!

[ 1667 komentarze ]


 
"... Czasami lepiej jest coś napisać niż powiedzieć..."
Dodała Natasha Niedziela, 16 Grudnia, 2007, 15:42

Wiecie jak to jest tworzyć? Zawsze wydaje Ci się, że jest do kitu, ale gdy druga osoba zapewnia Ciebie, że jest dobrze, nie chcesz w to uwierzyć. Tak jest ze mną… Kiedy tylko coś napiszę, wydaje mi się za słabe i mam to ochotę usunąć… Chyba jestem mało dowartościowana… Belluś, Ty wiesz o co chodzi… Pozdrawiam czytających i zapraszam do czytania!

***

Święta 1992 roku
Staram się unikać rodziców i rodzeństwa, ponieważ nie mam ochoty na kłótnie. Właściwie miałam nie przyjeżdżać do domu, ale po rozmowie z Severusem zmieniłam zdanie. Muszę tak grać, aby wygrać. To jest pewne!
-Wychodzę! –Krzyknęłam. Najprościej jest unikać niepotrzebnych pytań. Śnieg znów zaczął padać. Zimne powietrze smagało mnie po policzkach. Kroki skierowałam w głąb lasu.
„O 9 w lesie, nad stawem 23 grudnia! N.P.” -Tak mu napisałam. Starałam się zebrać myśli, chciałam przygotować się do rozmowy z nim. Tyle pytań, a tak mało czasu!
„Za dziesięć minut dziewiąta” –zerknęłam na zegarek, kiedy dochodziłam na miejsce. Czekał już na mnie. Stał oparty o drzewo. Czarna szata doskonale łączyła się kolorystycznie z jego włosami. Spoglądał w niebo.
-O czym chciałaś rozmawiać? Musiałem wstać wcześniej niż planowałem, mimo że mam wolne. –Powiedział.
-Kujonka, dość ładna, bogaci rodzice, zmiana szkoły –domyślasz się o co mi chodzi?
-Nie bardzo. Nie mam zielonego pojęcia do czego zmierzasz. –Spojrzał na mnie. Wydawał się taki spokojny. Inny niż zazwyczaj.
-Chcesz prościej? –Pokiwał głową. –Zakład, który wygrałeś za czasów szkoły. –Twarz mu zesztywniała. Spojrzał w górę.
-Nie będę kłamał. Brałem udział w tym zakładzie i nawet go wygrałem. Nie wiem skąd wiesz i do czego zmierzasz, ale nie ma sensu ciągnąć tej rozmowy dalej. –Powiedział. Ruszył w stronę swojego domu.
-Teraz uciekasz, a wtedy przeleciałeś tą dziewczynę wyłącznie dla zakładu! –Nie daruje mu tego, nie pozwolę mu tak szybko odejść! Pobiegłam za nim. –Czemu nie chcesz mi odpowiedzieć na kilka pytań?! Czyżbyś się bał?
-Nie chcę do tego wracać! To było dawno temu! –Zatrzymał się, ja też. Stałam za nim. –Zmieniłem się…
-Nie mnie to oceniać.
-Pytaj, tylko nie licz, że na wszystkie pytania ci odpowiem. –Podszedł do drzewa, oparł się o nie.
-Jak się ona nazywała?
-Serena. Serena Hoffer, krukonka. Była o rok młodsza ode mnie. Krótkie blond włosy, brązowe oczy, nawet zgrabna. Jej wadą było wytkanie nosa, gdzie nie trzeba. Wiecznie mówiła, że nie interesują ją chłopcy. Zawsze poniżała osoby o niskim statucie majątkowym, a nawet wytykała innym pochodzenie. Ty jesteś czystkokrwisty- mogę się z tobą zadawać, zaś ty jesteś pochodzenia mugolskiego- będę omijała ciebie szerokim łukiem. Tak selekcjonowała ludzi. –Wpatrywał się tępo w przestrzeń.
-Była jaka była, ale to nie powód, żeby zakładać się o nią!
-Łatwo ci mówić, bo nie znałaś jej. Wszyscy ją omijali szerokim łukiem. Kiedy tylko wywijaliśmy kolejny numer z chłopakami, ona nazywała nas „kretynami”, którzy nie dojdą do niczego w przyszłości. Do twojego ojca mawiała: Nie dziwię się Evans, że ciebie nie chce. Tobie też się dziwię, bo pochodzisz ze szlachetnej rodziny, a oglądasz się za plebsem. –Ścisnęłam nerwowo ręce. Było mi zimno. Wiatr coraz mocniej hulał. –Istniała pewna grupa ludzi, którzy co roku zakładali się o różne rzeczy. Zapisałem się do niej, bo nie miałem nic do stracenia. Przez pierwszy miesiąc nauki w szkole zastanawialiśmy się, o co można się złożyć. Ebenezer, pewien puchon, rzucił, że o dziewczynę. My podchwyciliśmy ten pomysł. Przez kolejny tydzień typowaliśmy dziewczyny, które… były by godne „tego”. –Przełknął ślinę. –Na liście była twoja matka… Wiedziałem, że James by nas wszystkich pozabijał, gdyby się dowiedział, więc rzuciłem nazwisko „Hoffer”, i tak pozostało.
-Dlaczego moja matka? –Nie mogłam w to uwierzyć, po prostu nie chciałam. „Dlaczego?!”.
-Hmm… Darujmy to sobie. Nie ważne! –Rozejrzał się po okolicy. Wszędzie biało. Śnieg padał coraz to mocniej. Zadrżałam.
-Powiedziałeś, że nie miałeś nic do stracenia, jak mam to rozumieć?
-Hmm… Byłem w siódmej klasie i miałem po dziurki w nosie tych wszystkich piszczących dziewczyn na mój widok. Chciałem… nieważne. Jesteś jeszcze zbyt „młoda” na takie rzeczy. –Spojrzał na mnie. Zmarszczył brwi, oblizał nerwowo wargi. –Powiedz, że to nieprawda! –„Cholera! Graj Potter, nie możesz dać po sobie poznać, że wiesz, o co mu chodzi!”.
-O co ci chodzi? Nie rozumiem. –Udawałam zdziwioną.
-Nie udawaj kretynki! –Podszedł do mnie. Odległość między nami była bardzo mała. Czułam zapach jego perfum. Pachniał miętą! –Jeżeli nie należysz do „nich”, musisz być „ich” OFIARĄ! –Przełknęłam ślinę. –Pytanie, skąd to możesz wiedzieć?! Tylko osoby należące do „grupy” o tym wiedzą! Kto ci powiedział?!
-Nie krzycz na mnie! Skąd możesz wiedzieć, czy do nich czasem nie należę?
-Nie rozśmieszaj mnie! Nie przyjmują osób poniżej piętnastego roku życia. –Spoglądał na mnie czarnymi oczyma. Spuściłam wzrok. –Natasza! Wiem o tobie więcej niż Lily z Jamesem… Nie powiem im nic!
-Nie dzisiaj… za kilka dni. Muszę się pozbierać i wszystko na nowo przemyśleć. –Powiedziałam i odeszłam.

-Natasza, co ci jest? Wyglądasz mizernie. –Stwierdził Joseph. Siedzieliśmy oboje w kuchni i jedliśmy śniadanie, właściwie to on jadł. Spojrzałam na niego.
-Nic, nie wyspałam się.
-Ściemniasz! Widzę, że coś jest nie tak. –Nie spuszczał ze mnie wzroku.
-Posłuchaj mnie smarkaczu, jestem zmęczona i źle spałam, i jeszcze do tego mnie denerwujesz! –Krzyknęłam.
-Lepiej uważaj, co mówisz! –Po co człowiekowi młodsze rodzeństwo? Chyba wyłącznie po to, aby ciebie denerwowało.
-Zamknij się, bo głowa zaczyna mnie boleć. –Powiedziałam.
-Czego się wydzieracie od rana? Hę? –W tym momencie ojciec wszedł do kuchni. Spojrzał na mnie, później na Josepha.
-To ona zaczęła! –„Zaczyna się!” –pomyślałam. Zawsze tak jest, jak wrócisz na święta do domu i twój młodszy o trzy lata brat zacznie ciebie nękać.
-Wcinaj śniadanie i nie kłóć się z siostrą. –Powiedział łagodnie, ale dobitnie tata. –A tobie radzę się przebrać, bo babcia zaraz wpadnie.
-Myślałam, że pojedziemy do nich na kolację. –Odpowiedziałam zdziwiona. Ojciec spojrzał na mnie spod okularów. Ubrany był w czerwony sweter z wielkim reniferem i dżinsowe spodnie. Włosy jak zwykle w nieładzie.
-Zmiana planów, chociaż też bym wolał do nich jechać. Ech… -Westchnął i dodał po chwili. –Mama zaprosiła na święta Syriusza z rodziną. –Stał właśnie przy szafce, gdzie parzył sobie kawę. Zesztywniałam.
-Czy ona zawsze musi zepsuć mi święta? –Zapytałam. Ojciec wie, że nie lubię rodziny „Czarnych”.
-Bądź dzielna! Wytrzymasz te kilka godzin. –Uśmiechnęłam się pod nosem. Nigdy nie ma mi za złe, że ich „nie lubię”. Babcia zawsze, no prawię, co roku zaprasza ich, ponieważ traktuje Syriusza jak własnego syna, a jego dzieci jak wnuczki. Mówią do niej nawet „babciu”! –Joseph?
-Tak, tato?
-Idź na górę. Obudź Harryego i Alex. Powiedz im, żeby ubrali się jakoś… „ładnie”. –Pokiwał głową i pobiegł na górę. Słychać było tylko trzaskanie drzwiami i niezadowolone pomrukiwanie Harryego i Alex. –Natasza?
-Hę?
-Jak… jak się czujesz? Czy wszystko dobrze? –Wpatrywałam się zawzięcie w kubek z gorzką herbatą, którą postawił przede mną. Lubiłam takie herbaty zwłaszcza z plastrem cytryny, bez cukru. Wiedziałam, że chodzi o szkołę, nie o zdrowie. Milczałam. Delikatnie odchrząknął dając mi znać, że jest zniecierpliwiony moim milczeniem.
-Hmm… Nie narzekam. Szkoła jak szkoła, trzeba się uczyć. -Odpowiedziałam. Chwyciłam jedną kanapkę z talerza i zaczęła powoli przeżuwać popijając herbatą. Tata też zaczął jeść. –A co w domu? –Zagadnęłam.
-Wszystko dobrze, tylko zrobiło się pusto. Ach… Kiedy poszliście z Harrym do szkoły prawie nic się tu nie działo. Dziewczyny zawsze robiły coś „dziewczęcego”, a Joseph z Maxem rozmawiali albo wychodzili na spacery. Lily to odpowiadało, ale nie mi. Harry pisze co najmniej raz na dwa tygodnie, a Ty? Wcale! Tak zachowuje się przykłada córka?
-Nie oszukujmy się, Harry zdaje wam sprawozdanie z tego, co robię. –Roześmialiśmy się. Do kuchni weszła mama. Założyła na siebie granatową sukienkę do kolan, włosy spięła w kok. Spojrzała na nas.
-Wyglądasz prześlicznie! –Powiedział tata na widok mamy. –Zresztą jak zawsze. –Dodał po chwili. Mama pocałowała tatę delikatnie w czoło. Postanowiłam się z tego „wymiksować”. Dopiłam herbatę i wyszłam z kuchni pod pretekstem ubrania „czegoś odpowiedniego” na przyjazd dziadków.
Weszłam do swojego pokoju. Położyłam się na łóżku i zaczęłam myśleć. „Ciekawe jakby wyglądało moje życie, gdybym nie była dymitrią? Pewnie byłabym gryfonką i była tak samo nieznośna jak Harry. Gdyby…” Podniosłam się do pozycji siedzącej. Przejechałam ręką po rozpuszczonych włosach, dopiero po chwili zorientowałam się, że robię tak od dłuższego czasu. „Cholera! Nabieram nawyków taty. Heh…”

Siedziałam w salonie, a właściwie leżałam na kanapie, kiedy do pokoju wpadała Alex z Mischel.
-Jak ja bym to całą Ellyn dorwała to…! Uch… -Ellyn młodsza rokiem siostra Draco. Dziewczyny, włącznie z moją siostrą bardzo jej nie lubią. Tak samo Izabell, córki Severusa. Miałam okazję je poznać. Pansy „bardzo lubi” Draco, więc chciała poznać jego siostrę. Sama bała się podejść i zacząć rozmowę, więc… musiałam iść z nią. Jednak o nich kiedyś indziej…
-O! Cześć Natasza! Nie zauważyłyśmy ciebie. –Powiedziała zaskoczona Mischel. Uśmiechnęłam się.
-Cześć! Sama tutaj przyszłaś, czy ktoś jeszcze z twojej „rodzinki” też? –Zapytałam. Mischel ma długie czarne włosy, które sięgają jej do ramion, często splata je w warkocz. Oczy koloru brązowego odziedziczyła po matce. Ubrana była w żółty, rozpinany sweter i granatową spódnicę do kolan.
-Nie. Jest jeszcze moja mama i Max. –Odpowiedziała.
-A Sy… a twój ojciec ze starszym bratem nie mają zamiaru przyjść? –Chciałam powiedzieć „Syriusz”, ale powstrzymałam się.
-Wyszli gdzieś rano i zostawili kartkę, że przyjdą od razu do was. –Pokiwałam głową. Mischel usiadła w fotelu naprzeciwko a Alex w moich nogach.
-Widziałaś się już z babcią Klarą? –Zapytała Alex. Wszyscy dobrze wiedzą, że babcia bywa czasami nieznośna, ale w końcu to nasza rodzina.
-Jeszcze nie, a co?
-Masz szczęście! Ma kiepski humor. Powiedziała, a właściwie nakrzyczała na nas, żebyśmy nie plątały się jej pod nogami. –Odpowiedziała Mischel. Roześmiałam się.
-To ja lecę się schować na górze, w swoim pokoju. –Wstałam i puściłam do dziewczyn oczko mówiąc: -Jakby co to głowa mi boli i poszłam położyć się. –Przytaknęły. Wdrapałam się po schodach na górę. Przy oknie na końcu korytarza stał Max.
-Cześć! Dlaczego stoisz tu sam? –Zapytałam z ciekawości. Nie odwrócił nawet głowy, tylko dopowiedział:
-Witaj. Czekam na Josepha, bo poszedł do łazienki. Mamy ubrać choinkę, chcesz nam pomóc? –Spojrzał na mnie. Max nigdy się nie złości. Do wszystkiego podchodzi na spokojnie. Nie przypomina w niczym swojego ojca. Krótkie czarne włosy wyglądały na nieuczesane. Oczy ma koloru zielonego. Ręce skrzyżował na piersiach. Na sobie miał fioletowy golf i brązowe, sztruksowe spodnie.
-Nie dzięki, nie mam na to ochoty. –Odpowiedziałam i weszłam do swojego pokoju. „Do kolacji jeszcze kilka godzin” –pomyślałam. Usiadałam w fotelu bujanym i po prostu zasnęłam.

-Natasza! Wstawaj, musimy zaraz wychodzić, żeby zdążyć na pociąg! –Krzyczała mama z dołu. Przeciągnęłam się leniwie na łóżku.
-Leonardo! Wstawaj, głuchy jesteś? Musimy się zbierać. –Powiedziałam do kota, który spał razem ze mną w łóżku. Zamruczał leniwie, ale wciąż spał. –Ty leniwcu! –Zawyłam. Pogłaskałam go delikatnie za uchem. Mój inteligentny kot zrozumiał i obudził się. Wstałam, swoje kroki skierowałam do łazienki. Drzwi zostawiłam lekko uchylone. Najpierw najważniejsza potrzeba, „wypróżnienie pęcherza”. Później podeszłam do umywali i umyłam twarz, ręce. Leonardo siedział w progu drzwi i mnie obserwował. Ochlapałam go lekko wodą, nastroszył się i uciekł. Bardzo nie lubi, jak go tak traktuje.
Dzisiaj wracam do Hogwartu… Moje usilne starania dotyczące „wydobycia” informacji na temat tego durnego zakładu poszły na marne. Nie rozmawiałam z nim już więcej podczas świąt. Omijaliśmy siebie szerokim łukiem.
Gotowa zeszłam na dół. Kufer był spakowany i czekał na dole przy wyjściu. Tata siedział w kuchni i dopijał kawę, a mama rozmawiała z Alex w salonie. Przypomniało mi się coś. Zapomniałam o Leonardzie! Wbiegłam schodami na górę i wpadałam do swojego pokoju.
-Kici, kici! Leonardo?! Chodź tu! –Nie odzywał się. –Ty zapchlony kocie! –Rozejrzałam się po pokoju. Nigdzie go nie było widać, zajrzałam pod łóżko, do łazienki, nawet do szafy z ubraniami, bo czasami mi się tam chował. Jednak nigdzie go nie znalazłam. Do pokoju zajrzał Harry.
-Czego szukasz? –Zapytał. Spojrzałam na niego z rządzą mordu w oczach i odpowiedziałam:
-Kota.
-Ah… Tego co dostałaś od Micka? –Zapytał nader inteligentnie Harry. Pokiwałam głową. –Sprawdzałaś w łazience?
-Tak! Wszędzie, ale go nigdzie nie ma. Chyba go zostawię, bo tylko plącze mi się pod nogami. –Powiedziałam wściekła.
-Pomogę ci szukać. –Wyszedł na korytarz i zaczął nawoływać kota. Sprawdziłam w pokoju rodziców, bo drzwi były lekko uchylone. Nie było go tam. Inne pokoje były zamknięte. Zeszłam na dół. W salonie siedzieli już wszyscy, łącznie z kotem. Tata trzymał go na kolanach i głaskał po głowie.
-Jego szukałaś, córcia? –Zapytał się mnie. Pokiwałam tylko głową i schowałam go do kosza, żeby nie zgubił mi się w pociągu.

Na peronie było bardzo tłoczno. Chyba każdy członek rodziny pojawił się tutaj, aby pożegnać się ze sowimi pociechami. Pożegnałam się z rodzicami i Josephem, kroki skierowałam w stronę pociągu. Nagle ktoś na mnie wpadł. Mięta! To był „on”… Wsadził mi kopertę w rękę i oddalił się w kierunku wyjścia z peronu. Zerknęłam na kopertę. „Otwórz, kiedy będziesz sama” głosił napis na niej.

„I znowu w Hogwarcie” –pomyślałam, kiedy dotarłam razem z Pansy na miejsce (czyt. do lochów zamczyska). Za trzy godziny będzie kolacja. Postanowiłam przejść się… sama…
-Spotkamy się na kolacji. –Zakomunikowałam Pansy i wyszłam z pokoju wspólnego ślizgonów. Kroki skierowałam na szóste piętro. Otworzyłam pierwsze lepsze drzwi i weszłam do środka. Usiadłam przy stoliku niedaleko drzwi. Ręce drżały mi, kiedy otwierałam kopertę.

Nataszo,

było mi trudno o tym mówić, więc postanowiłem to napisać. Czasami lepiej jest coś napisać niż powiedzieć.
Tak jak mówiłem Serena Hoffer była prawdziwą jędzą, której nikt nie lubił. Sam jej nie znosiłem z całego serca, ponieważ… Gdy uciekłem z domu schroniłem się u Jamesa i jego rodziców, których bardzo pokochałem i chciałem, i wiąż chcę, żeby byli moimi rodzicami. Widziałem, jak patrzyłaś na mnie i Micka podczas świąt. Wiem, że nie cierpisz mnie i jego, ale postaraj się zrozumieć, że nie jesteśmy Twoimi wrogami! Wracając do tematu… Kiedy poszliśmy do szóstej klasy Serena stała się jeszcze bardziej nieznośna. Mówiła do mnie, że jestem kompletnym głupcem, bo opuściłem swój ród… Ona nie miała zielonego pojęcia jak to jest! Przez to że trafiłem do Gryffindoru miałem „przechlapane” w domu i do tego dochodziły docinki ze strony ślizgonów, i jej…
Już wtedy wiedziałem, że się zemszczę nie tylko za siebie, ale także za Twoją matkę… Lily była bardzo piękna, każdy chłopak się w niej kochał, nawet ślizgoni. Serena nie mogła tego znieść, że Lily jest zawsze w centrum uwagi, więc zawsze jej docinała. „Ruda” często płakała przez nią. Nie mogłem tego znieść, jak ona cierpi, jak James cierpi…
Nie miałem nic do stracenia, więc dołączyłem do tej grupy. Z początku nie wiedziałem, że nadarzy mi się taka okazja… Gdy tylko mieliśmy pomysł na zakład i typowaliśmy dziewczyny… powiedziałem, żeby była to Serena. Reszta się zgodziła…Nie będę opisywał Ci szczegółów tego zajścia, bo sam chcę o nich zapomnieć.
Wiem, że teraz się o Ciebie założyli. Nie musisz mnie okłamywać, ponieważ… Nie powiedziałbym o niczym Twoim rodzicom, tak jak o tym zakładzie, który wygrałem. Dam Ci radę: nie chodź nigdzie sama, bo w tych momentach Ciebie będą zaczepiać. Tylko kilka osób bierze w tym udział na serio, reszta to zasłona dymna. Będą łączyli się w grupki, żeby mieć większe szanse na wygranie. Jeden, przywódca grupy, będzie dążył do wygrania. Nie obawiaj się „płotek”, dawaj im kosza. Najgorzej będzie z wodzem, który jest natrętny i nigdy się nie poddaje.
„Pokaż na cię stać, ile sama jesteś warta, możesz osiągnąć to o czym od zawsze marzysz! Przecież nie jesteś sama, oparcie masz! Gdy dotyka Cię zło, z żalem idziesz na dno, uwierz w siebie, a przyjdzie lepszy czas…”*. Na mnie możesz liczyć! Pamiętaj, nie życzę Ci złego!


Syriusz Black
” .


*Gosia Andrzejewiecz- Siła marzeń

[ 2317 komentarze ]


 
-..., bo nazywasz się Potter.
Dodała Natasha Poniedziałek, 03 Grudnia, 2007, 20:25

Wiem, że jestem okropna i w ogóle. Nie mam żadnego usprawiedliwienia na to, że notka nie pojwiła się wcześniej, ale brak czasu i weny... sami rozumiecie (a zwłacza Belluś). Mam nadzieję, że wybaczycie mi to! Notka moim zdaniem jest średnia i wątpię czy Wam się spodoba. Dedykuję ją Belluś, która uważa, że jest dobra. Zapraszam do czytania!

***

-Co oni w tej szkole myślą! Zadawać TYLE na weekend?! –W każdy piątek Pansy rozpacza, że za dużo zadają.
-Mus, to mus… W końcu po to tutaj jesteśmy. –Powiedziałam. „Minął miesiąc od rozpoczęcia roku szkolnego” –przemknęło mi przez głowę.
-Wiem, ale czemu tak dużo?! –„I znów zaczyna się!”. Szłyśmy korytarzem na czwartym piętrze. Już miałam minąć zakręt, gdy usłyszałam znajome głosy Lupina i Blacka. Chwyciłam Pansy za rękaw i pokazałam, żeby była cicho.
-Jak myślisz, wypali ten plan? –Zapytał Black. –Jest duże ryzyko, że wszystko może pokrzyżować nasze zamiary.
-Wiem i dlatego potrzebujemy bardzo DUŻO czasu na przemyślenie naszego działania. –Odparł Justyn. -Jak myślisz Harry weźmie w tym udział?
-Chodzi ci o Nataszę? –„O co im może chodzić? Czyżby kolejny genialny plan?” –Nie powinieneś się tą „aktoreczką” przejmować, bo nie warto.
-Dlaczego uważasz, że się przejmuję? –Zapytał Lupin.
-W tamtym roku przestała istnieć Natasza, jaką znałeś. Musisz pogodzić się z tym, że jest ślizgonką, dla której nie liczy się przeszłość…
-Mówisz to tak pewnie, jakbyś znał ją na wylot. –Stwierdził Justyn.
-Można tak powiedzieć… -Pansy pociągnęła mnie za rękaw szaty i podbródkiem wskazała, że ktoś się zbliża. „Co powinnam zrobić? Nie mogę tutaj stać, bo może iść Harry lub David.” –Pomyślałam i pociągnęłam za rękę Pansy, i weszłam w korytarz, gdzie przebywali Black z Lupinem. Nie było innej drogi ucieczki.
-Kogo moje piękne oczy widzą! –Krzyknął na dzień dobry Black, który siedział na parapecie opierając głowę o szybę. Lupin oparł się plecami o ścianę naprzeciwko Micka. –Panna Potter i panna Parkinson.
-Muszę ciebie zmartwić, twoje oczy nie są piękne, jak Ci się wydaje. –Powiedziałam i już miałam przejść między nimi, ale Black chwycił mnie za nadgarstek i trzymał. –Puść!
-Dlaczego? Popatrz w nie i powiedz jeszcze raz jakie są! –Chwycił mnie za drugi nadgarstek i postawił przed sobą. Próbowałam się wyrwać z uścisku, jednak byłam zbyt słaba. –Patrz!
-Black! Puść ją! –Krzyknęła Pansy.
-Nie wtrącaj się!
-Mick, daruj sobie! –Lupin wtrącił się do rozmowy. –Zaraz kończy się przerwa, przecież mamy transmutację! I tak już mamy kilka spóźnień.
-Co tak się wydzieracie? –To był David. –Mick?
-Powiedziałem! Nie wtrącajcie się w to! –Wzmocnił uścisk jeszcze bardziej. –Spadaj stąd Parkinson! Nie jesteś tutaj potrzebna!
-Ach, tak! Nie ruszę się bez Nataszy. –Skrzyżowała ręce na piersiach i czekała, aż mnie puści.
-Powiedz jej, żeby sobie poszła, bo musimy porozmawiać w cztery oczy. –Usłyszałam w lewym uchu.
-Ty powiedz to do chłopaków. –Syknęłam. Tylko się uśmiechnął.
-Pansy, idź zaraz zacznie się zielarstwo. Powiedz, że źle się czułam i wróciłam do dormitorium. –Za bardzo ciekawiło, o czym chce ze mną rozmawiać Black.
-Natasza! On może zrobić ci krzywdę! –Zaprotestowała.
-Nie odważy się… Idź! –Sama nie wierzyłam w to, co mówię.
-Ale…
-Nie ma „ale”!
-Dobrze! Pójdę, ale pamiętaj, że ostrzegałam. –Poszła… Gdy tylko zniknęła za zakrętem Black odezwał się:
-Grzeczna dziewczynka. Wymyślicie coś, prawda? –Zwrócił się do chłopaków.
-Mick?
-Przecież nic jej nie zrobię! –Powiedział. –Jeżeli Harry zapyta, gdzie jestem powiedzcie, że spotkałam ładną dziewczynę. Powinno wystarczyć. –Pociągnął mnie w stronę przeciwną niż chłopcy. Szliśmy bez końca, wciąż trzymał mnie za nadgarstki.
-Puścisz mnie w końcu?
-Nie. –Uciął i dalej szliśmy w milczeniu. Prowadził mnie jakimiś skrótami. W końcu wprowadził mnie do jakiejś pustej klasy. –Siadaj. –Wskazał na ławkę, która stała najbliżej drzwi.
-Dziękuję, postoję. –Powiedziałam.
-Siadaj! –Black był jakiś nerwowy. Poprawiłam spódniczkę i usiadłam we wskazanym miejscu.
-O czym chciałeś rozmawiać? –Zapytałam. Chodził nerwowo po pomieszczeniu. Wzrok miał spuszczony. Gdy ustał przy oknie zaczął:
-Tylko mi nie przerywaj, bo i tak jest mi ciężko o tym mówić. Ehhh… Jakieś trzy tygodnie temu usłyszałem o pewnej plotce. –Przełknął ślinę. –Postanowiłem dowiedzieć się czegoś więcej o niej. Nic nie mówiąc Harryemu, oczywiście. Początkowo nie chcieli ze mną rozmawiać, ale po tygodniu usilnych starań dowiedziałem się, o co chodzi… -Odwrócił się w moją stronę. –Potter, chcesz usłyszeć dalszą część? –Pokiwałam tylko głową. –Hmm… Jak to powiedzieć delikatnie?
-Najlepiej prosto, żebym zrozumiała. –Powiedziałam.
-Istnieje w szkole grupka osób, która co roku organizuje zakłady. Biorą w niej udział przeważnie chłopacy, chociaż dziewczyny też się zdarzają.
-Nie rozumiem, co to ma wspólnego ze mną.
-Potter, oni założyli się o to, kto pierwszy ciebie przeleci! –„On sobie żartuje! Prawda?!”
-Co powiedziałeś?!
-To co słyszałaś! Musiałem ci to powiedzieć, bo czułem, że powinienem. Jesteś siostrą mojego najlepszego przyjaciela… -Powoli zbliżał się do drzwi.
-Dlaczego?
-Co „dlaczego”?
-Dlaczego mi to powiedziałeś? Dlaczego akurat ja?! Dlaczego?! –Z każdym słowem podnosiłam głos. Nie mogłam, nie potrafiłam w to uwierzyć! Może chłopcy chcą wyciąć mi dowcip w złym guście? Nie posunęli by się do tego, chociaż ta ich rozmowa…
-Wybrali ciebie, bo nazywasz się Potter. –Powiedział z ręką na klamce. –Zrobisz z tą informacją, co uważasz za słuszne. Baj! –Tak po prostu sobie odszedł, tylko namieszał. „Co powinnam zrobić?!”. Wstałam, podeszłam do okna. Zbierało się na deszcz.
Usiadałam na parapecie. Moje myśli krążyły wokół rozmowy z Blackiem. „… bo nazywasz się Potter” te słowa nie dawały mi spokoju. Byłam taka bezsilna! Nie potrafiłam logicznie myśleć. Zadźwięczał dzwonek na przerwę. „Zielarstwo- ostatnia lekcja na dzisiaj”. Nie chciałam wracać do Pokoju Wspólnego Ślizgonów.
Kilkanaście minut po osiemnastej przemierzałam korytarze w drodze do lochów. Wszędzie było pusto, ponieważ wszyscy jedli kolację. Cały czas zastanawiałam się… „Pomyślę nad tym jutro. Gdy obudzę się rano znajdę jakieś rozwiązanie.” –Pomyślałam.

W połowie października zaczęła się akcja „przelecieć Potter”. Od mojej rozmowy z Blackiem minęły dwa tygodnie. Z początku myślałam, że to tylko kawał, ale tamtego wieczoru wszystko się zaczęło.
-Ja już skończyłam. –Oznajmiła Pansy. Siedziałyśmy w bibliotece, miałyśmy masę pracy. W każdy piątek staramy się odrobić jak najwięcej lekcji, żeby nie zostawiać niczego na ostatnią chwilę. –Mam na dzisiaj serdecznie dość! Napisałam już referat na transmutację, wykaz zaklęć obronnych na obronę i znalazłam część informacji na eliksiry. Kończysz?
-Nie. Jeszcze dokończę pracę na zaklęcia, a to trochę potrwa. –Odpowiedziałam.
-To do zobaczenia w pokoju wspólnym. –Zebrała rzeczy i wyszła oddając bibliotekarce niepotrzebne książki. Pochylałam się nad jakąś książką, gdy poczułam mrowienie na karku. Odwróciłam się. Dwa stoliki dalej siedziała grupa chłopaków z piątego rocznika Slytherinu. Nie odwrócili nawet wzroku, kiedy na nich spojrzałam. „…założyli się o to, kto pierwszy ciebie przeleci!” –przypomniały mi się słowa Micka. „Ciekawe czy oni wiedzą?” –pomyślałam. Odwróciłam się. Wzięłam się z powrotem do pracy.
-Cześć! –Usłyszałam z prawej strony. –Można się dosiąść? –Był to jeden z tych chłopaków. Skinęłam tylko głową. –Natasza Potter, prawda?
-Skoro wiesz, czemu pytasz? –Następnego dnia po rozmowie z Blackiem obiecałam sobie, że to ja wygram ten zakład a nie „oni”. Nie wiedziałam jak to zrobię, ale postanowiłam, że „pierwszy raz” będzie, kiedy ja zechcę i z kim. Chłopaczek zamieszał się trochę.
-Hmm… pytam tak dla pewności. –Zerknęłam na niego. Jasne, krótkie włosy, szarozielone oczy- może jest to typ jakiejś pustej laleczki, ale nie mój. Nie znoszę osób, które uważają się niewiadomo za kogo. Właściwie nie istnieje ideał, w którym byłabym zdolna się zakochać. Mam dopiero dwanaście lat! Może myślę, jak jakaś stara panna, ale taka już jestem i nic tego nie zmieni. Cały czas mnie obserwował. „Muszę go jakoś spławić” –pomyślałam. Zaczęłam pakować rzeczy do torby.
-Ja już pójdę. Umówiłam się z Pansy, że zaraz przyjdę do dormitorium. –Wstałam, on też.
-Odprowadzę Ciebie. W końcu jesteśmy z tego samego domu. –„Cholera! Jak się z tego wymigać? Nie mam ochoty pokazywać się z nim. Nawet nie wiem jak ma na imię!”. Pokiwałam tylko głową. Oddałam książki bibliotekarce i wyszliśmy.
-A tak w ogóle mam na imię Jonathan. –Chyba zdał sobie z tego sprawę, że mi się nie przedstawił.
-Popularne imię. –Powiedziałam. Dalej szliśmy w milczeniu.
-Pewnie ci ciężko w Slytherynie. Twoje rodzeństwo to gryfoni.
-Nie jest. Do wszystkiego można przywyknąć. –Niegrzecznie było nie odpowiedzieć, ale uciąć temat można za pomocą kilku słów. Kiedy dochodziliśmy do Pokoju Wspólnego Ślozgonów chwycił mnie za rękę.
-Wiesz, że jesteś piękna? –Zapytał. Czułam, że się rumienię. Był to odruch, którego nie byłam zdolna powstrzymać.
-Dzięki. –Bąknęłam cicho.
-To do następnego! –Powiedział i delikatnie musnął mnie w policzek. Kiedy tylko zniknął za zakrętem, wypowiedziałam hasło: szlamom precz. Nie miałam ochoty z nikim rozmawiać. Przebiegłam przez pokój wspólny i wpadałam do dormitorium. Pansy siedziała na parapecie przeglądając jakieś pismo dla czarownic.
-Co się stało? Myślałam, że dłużej ci to zajmie. –Powiedziała zerkając na budzik na szafce nocnej Milicenty.
-Co za dużo, to nie zdrowo. –Stwierdziłam. –Będziesz korzystała z łazienki?
-Nie. Wzięłam nie dawno prysznic, więc nie.
-A Milicenta?
-Pewnie pojawi się późno, bo poszła na randkę. A czemu pytasz?
-Mam ochotę na długą kąpiel. –Odpowiedziałam, zebrałam rzeczy i weszłam do łazienki.
Zatkałam wannę i odkręciłam kurki z gorącą wodą. „Długa kąpiel pomoże mi się zrelaksować i podjąć ważne decyzje” –pomyślałam. Rozebrałam się, włosy rozpuściłam. Ręką przejechałam po nich. „A może je podciąć?” –przeleciało mi przez głowę. Była to kusząca propozycja. Każdego ranka nie mogłam ich rozczesać, więc spinałam je tylko gumką. „Totalna szopa! Chyba odziedziczyłam to po ojcu”. Zebrałam je w kok, moja twarz wydawała się wtedy pulchniejsza. Wypuściłam je, policzki zyskały większego uroku, kiedy się uśmiechnęłam. „Czy naprawdę jestem ładna?”- chyba mam nisko samoocenę…
Z szuflady wyjęłam nożyczki. „Włosy sięgają mi do pasa, więc do połowy pleców je skrócę” –pomyślałam. Ścięte włosy opadły na podłogę. „Teraz trzeba je trochę postopniować” –wyciągnęłam żyletkę. Kolejne pasma włosów opadły na podłogę. „Idealnie!”. Włosy wyrzuciłam do kosza na śmieci, gdzie je podpaliłam za pomocą czarów.
-Natasza! Co ty zrobiłaś z włosami?! –Wykrzyczała Pansy, kiedy wyszłam z łazienki.
-Tylko je skróciłam. –Powiedziałam. –Jeżeli pozwolisz, położę się spać. Padam na twarz!

Kiedy tylko przechodziłam korytarzem wszyscy oglądali się za mną. Kilka razy spotkałam Jonathana, ale tylko mówił mi „cześć”, nic więcej. Byłam z tego zadowolona. Nie miałam najmniejszej ochoty na jego spotykanie. Z opowieści Milcenty to kobieciarz. Jest największym przystojniakiem z piątego rocznika, przynajmniej ona tak twierdzi.

Właśnie dzisiaj postanowiłam opisać to wszystko, ponieważ miało miejsce ważne wydarzenie… Tak jak wspomniałam na początku wpisu za dwa tygodnie są święta, a ja nadal nie wiedziałam czy jechać do domu. Jednak po rozmowie z pewną osobą podjęłam tą decyzję.
-Gdzie się tak śpieszysz Potter? –Usłyszałam z plecami.
-Do dormitorium, ale chyba pan profesor nie wlepi mi za to szlabanu? –Zapytałam nie winie. Wracałam z biblioteki, ale mając szczęście natknęłam się na Snape’a. Wcześniej nie miałam okazji (czyt. od początku roku szkolnego) z nim sam na sam porozmawiać. Tak jakbyśmy siebie unikali. Jest to całkiem prawdopodobne… Nie chciałam się z nim spotkać, po tamtym roku szkolnym.
-Nie, nie wlepię. –Stał za mną. Czułam zapach jego perfum, nie zmienił ich. Wracają wspomnienia… -Chodź! –Pociągnął mnie za rękę w głąb lochów. Poznałam drogę, szliśmy (czyt. biegliśmy) do jego gabinetu. –Wchodź!
-Czym sobie na to zasłużyłam, żeby trafić „na dywanik”? –Zażartowałam.
-Wygrał już ktoś? –Usiadłam na krześle przed biurkiem, a on za nim. Najpierw nie wiedziałam, nie kojarzyłam, o czym on mówi.
-Nie rozumiem.
-Potter, przecież oboje dobrze wiemy, że pewna grupa założyła się o „ciebie”. Czyżbyś zapomniała? –„Skąd on wie?”
-Severusie, czy o tym masz zamiar ze mną rozmawiać? –Przytaknął. „Dobrze, jak chcesz”. –A więc słucham.
-Nie wydajesz się tym przejmować. Zachowujesz się normalnie. Tak jak zwykle nonszalancko, z gracją, a co najważniejsze z obojętnością do wszystkich. –Cały czas spoglądaliśmy sobie w oczy. –Trzeba przyznać, że mają gust w tej grupie. –Wzrokiem omiótł moje ciało. Troszkę dłużej zatrzymał się na biuście. –Hmm… Zastanawiające jest to, że nie panikujesz. Każda inna dziewczyna by nie wytrzymała psychicznie.
-Nie jestem pierwszą lepszą, która „odda się”, ponieważ założono się o to. Oj nie! Do czego zmierzasz? –Zapytałam wprost.
-Ciekawy byłem, tylko twojej reakcji.
-Już ją poznałeś?
-Tak.
-To mogę już iść? –Podniosłam się z miejsca.
-Usiądź! To nie wszystko. –Wciąż stałam. –Nie zapytałaś nawet, czy kiedyś zdarzył się taki „przypadek”.
-Czy zdarzył się taki „przypadek”, Severusie? –Usiadłam. Co szkodziło mi pozostanie tam dłużej? Nic.
-Zdarzył.
-Ah, tak. A kiedy?
-Kiedy byłem w siódmej klasie. Dziewczyna, o którą się założyli, zmieniła szkołę. Nie mogła znieść upokorzenia, którego doznała. Chłopak po tym wszystkim zostawił ją i zaczął uwodzić kolejne. Z tego co słyszałem, ona była w nim na „zabój” zakochana.
-Była ładna?
-Była kujonką, dość ładną. –Zmarszczył brwi. Myślał. –Miała bogatych rodziców.
-Dlaczego ją wybrali?
-Hmm… z tego co pamiętam to, dlatego że była zarozumiała i wtrącała się w cudze sprawy. –Przez dłuższy czas milczeliśmy. Po chwili dodał: -Uważaj na nich i ich metody. Są bezwzględni. Musiałabyś porozmawiać z osobą, która wygrała ten konkurs.
-Tak uważasz? Jak nazywa się ta osoba? –Zapytałam. „Możliwe, że w czymś ta osoba mi pomoże”.
-Tą osobą jest… -Zatkało mnie. –Zdziwiona?
-Bardzo! –Odpowiedziałam. –Robi już pan listę uczniów wyjeżdżających na święta?
-Tak.
-Proszę wpisać mnie na tą listę. –Powiedziałam i wyszłam.

[ 1667 komentarze ]


 
Leonardo lub jak kto woli da Vinci...
Dodała Natasha Piątek, 02 Listopada, 2007, 15:57

Cud! Kolejna nocia i to tak szybko! Ah... Zapraszam serdecznie na www.poprostuzyc.mojeforum.net A teraz nocia.
***
Cd.
Do szkoły pakowałam się zawsze dzień wcześniej, czyli trzydziestego pierwszego. Najpierw układałam wszystko na łóżku, później pakowałam do kufra. Siedziałam przy biurku i przeglądałam rzeczy, które mogą przydać mi się w szkole. „Na pewno wezmę notatki z pierwszej klasy.” –Pomyślałam. Nagle dobiegło mnie pukanie do drzwi.
-Proszę!
-Natasza, jesteś zajęta? –Alex wsadziła głowę do pokoju.
-Zależy co chcesz. –Odpowiedziałam.
-Bo jest problem. –Powiedziała i otworzyła drzwi. Za nią stała Mischel. –Nie wiemy jak spakować nasze kufry. Nic nam się nie mieści!
-To nie bierz tyle kosmetyków. –Powiedziałam i nadal przeglądałam swoje rzeczy.
-Nataszko! Nie bądź taka! –Tak to jest mając młodszą siostrę.
-Poproś mamę.
-Prosiłam, ale powiedziała, że powinnam sama się nauczyć.
-To mamę Mischel.
-Jest zajęta. –Odpowiedziała Blackówna. –Prosimy! –Podniosłam się z krzesła i ruszyłam w ich stronę.
-Dobra, ale pod jednym warunkiem. –Ostrzegłam.
-Jakim? –Zapytały jednocześnie.
-Ja mówię, tylko jak macie ułożyć rzeczy! –Zamknęłam drzwi i ruszyłam za nimi. Najpierw poszłyśmy do Alex.
Jej pokój był typowo dziewczęcy. Ściany były pokryte tapetą w niebiesko-zielone paski. Po prawej od drzwi stało łóżko, nad którym wisiała jej miotełka dziecinna. Qudditch to jej pasja. Sama mam małą wiedzę o tym sporcie, jednak powinnam „co nie co” wiedzieć, ponieważ ojciec był szukającym, a brat jest. Po lewej od drzwi stała komoda. Przy oknie biurko. Na środku pokoju stał kufer a wokół niego leżała sterta ksiąg i ubrań.
-Wyjmij wszystko z niego i połóż na łóżku. Później poukładaj je starannie w grupy. –Powiedziałam i usiadłam na krześle przy biurku. Z jej okna było widać furtkę do lasu.
-Ale na jakie grupy?
-Zimowe i typowo zimowe rzeczy ułóż w jedną kupkę. Druga kupka to książki i przybory szkolne, zaś trzecia to rzeczy, które będziesz nosiła po zajęciach. Ostatnia kupka to bielizna, kosmetyki i czarne szaty. –Na biurku leżała sterta gazet, które chyba miały trafić do spalenia. Z nudów zaczęłam przeglądać pierwszy lepszy magazyn, którym okazała się „Czarownica”. Przekartkowałam ją powierzchownie i zabrałam się za kolejne.
-Gotowe! –Oznajmiła moja siostra po piętnastu minutach. Podniosłam się z krzesła i ruszyłam w stronę łóżka. Chwyciłam kilka par butów, które ułożyłam na dnie, później ułożyłam na nie pierwszą grupę z ubraniami na zimę. W następnej kolejności trafiły książki i szkolne rzeczy. A na wierzchu ułożyłam ubrania przydatne, kosmetyki, bieliznę i czarne szaty do szkoły.
-Masz już spakowany kufer. –Oznajmiłam.
-Jak szybko!
-A po co dłużej pakować kufer? –Zapytałam z lekką ironią w głosie, ale one tego nie zauważyły.
-To może pójdziemy teraz do mnie? –Zaproponowała Mischel. Jakoś nie miałam ochoty iść akurat do nich do domu. „Obiecałaś…” –przypomniał mi mój prywatny głosik, zwany sumieniem.
-Dobrze… -Mam nadzieję, że nie spotkam się z jej starszym bratem, ani ojcem… Zeszłyśmy na dół do salonu, aby za pomocą sieci fiu wylądować w domu Blacków. Powoli i z niechęcią weszłam do kominka. Chwyciłam z pojemnika, który trzymała w rękach Alex, garść proszku i wysypałam pod nogi. „Dom Czarnych” – wykrzyczałam i z zawrotną szybkością wirowałam w kominku. Po chwili wylądowałam na miejscu. Odsunęłam się na bok, aby dziewczyny mogły wylądować. „Ciekawe czy ktoś jest w domu? Cisza…”. Za plecami usłyszałam świst i Alex razem z Mischel wylądowały przed kominkiem.
-Idziemy do ciebie do pokoju? –Chciałam jak najszybciej stąd się wydostać, nie lubiłam tego domu… Był taki… „inny”. Meble niegdyś nowe połyskiwały czystością. Wszystko było takie wysterylizowane! Każda rzecz miała swoje miejsce, nigdzie nie zauważyłam odrobiny kurzu. Dorcas była idealistką, która nawet gdy padała na twarz, sprzątała.
-Ta… -Wyszłyśmy na korytarz, po schodach na górę i znowu korytarzem do pokoju po lewej.
-Gdzie są wszyscy? –Zapytałam.
-Tata z mamą w pracy, a chłopcy nawet nie wiem. –Otworzyła drzwi i zapraszającym gestem przepuściła mnie i Alex w drzwiach. Pokój pomalowany był na morelowy kolor. W oknach wisiały czerwone zasłonki z różowymi kwiatami. Wszystko było czyste i poukładane na miejscu.
-Zaczęłaś, chociaż coś robić? –Zapytałam z nutką aprobaty w głosie.
-Właściwie to nie, ale zaraz zacznę. –Powiedziała i zniknęła za drzwiami na korytarz. Alex usiadła przy biurku na krześle, a ja położyłam się na łóżku. „Na Merlina! To jest wodne łóżko!” –wykrzyknęłam w myślach. Do pokoju wróciła młoda Blackówna z kufrem i butami na zimę.
-To mam na samym dnie ułożyć? –Pokiwałam, tylko głową. Przymknęłam oczy i zaczęłam kołysać się na łóżku.
-Natasza? –Zagadnęła Mischel.
-Hę?
-Nie będę ukrywała… Jesteś chudsza ode mnie i mam ci coś do zaproponowania. –Usiadłam na łóżku i spojrzałam na nią pytająco. –Mam kilka ubrań, które są na mnie za małe i nie mam co z nimi zrobić, bo dziewczyny nie mieszczą się w nie lub po prostu ich nie chcą. Może ty się skusisz?
-Najpierw je pokarz. –Mischel podeszła do szafy naprzeciwko łóżka i wyjęła jakiś wór z niej. Wysypała wszystko koło mnie. Przejrzałam kilka z nich. Nie przeczę, ma gust. Każde ubranie było czyste i zadbane.
-Powinnaś je przymierzyć. –Powiedziała Alex. –W szafie jest lustro. –Podniosłam się z łóżka i zdjęłam koszulkę, którą miałam na sobie. Nie wstydziłam się swojego ciała. Alex widziała mnie już kilkadziesiąt razy w bieliźnie a nawet i bez. W końcu to moja siostra. Mischel trochę się zamieszała, bo odwróciła się zaczęła wyjmować bieliznę z komody. Złożyłam czerwoną bluzkę z dekoltem. Bluzka była z długimi rękawami, które opinały mi się na ramionach.
-I jak? –Zapytałam.
-Pasuję do ciebie. Ładnie opina się na biuście, przez co wydaje się jeszcze większy. Załóż na to tą marynarkę. –Podała mi czarną marynarkę, która była krótsza niż bluzka. Złożyłam ją. –Idealnie! Jak się w tym czujesz?
-Bardzo dobrze. Tylko nie wiem czy…
-Jest dobrze i już! –Wykrzyknęła Alex i podała mi jakieś dżinsowe spodnie. –Też chciałabym mieć taką figurę jak ty. We wszystkim ci dobrze. –Skwitowała po kolejnym stroju, który mi wybrała. Zaczęłam się rozbierać. Zdjęłam cieniutki sweterek. Kiedy miałam już ściągać spodnie, drzwi do pokoju się otworzyły.
-No, no! Potter! Jest na co popatrzeć. –Powiedział na „dzień dobry” Mick.
-To się na patrz, bo nigdy więcej tego nie zobaczysz. –Wyprostowałam się. Chwyciłam swoją bluzkę i naciągnęłam ją na siebie.
-Czego chcesz? –Zapytała Mischel.
-Myślałem, że jest reszta dziewczyn, ale to tylko wy. –Powiedział. Ręce miał schowane za plecami, jakby coś chował.
-A co chowasz za plecami? –Zagadnęłam.
-Eee… -Zamieszał się, ale dłuższej chwili wyciągnął ręce przed siebie.
-Na Merlina! –Wykrzyknęła Alex. –Przecież to mały kociak. Skąd go masz? –Black trzymał na rękach małego, czarnego z białym „krawatem” kociaka.
-Znalazłem go. Wracałem na pieszo od Justyna przez las i on siedział sobie pod drzewem. –Powiedział i usiadł obok mnie na łóżku. Poczułam zapach mocnych, męskich perfum. –Było mi go żal, więc wziąłem go ze sobą. –Ciągnął dalej. –Tylko jest problem…
-Jaki? –Zapytała Alex.
-My nie możemy go zatrzymać w domu. –Rzeczywiście… z taką matką to jest problem. –Alex?
-Na mnie nie licz! Nie znoszę kotów! –Zakrzyknęła.
-No to co ja mam z nim zrobić?!
-Skąd wiesz, że to kot a nie kotka? –Zapytałam cicho.
-Sprawdzałem. –Powiedział i nagle zesztywniał, jakby z czegoś zdał sobie sprawę. –Potter?
-Co?
-A może ty go weźmiesz? W Slytherynie będzie mu dobrze! –Zatkało mnie.
-Czy ja wiem… Kiedyś nawet myślałam, żeby kupić sobie zwierzaka. –Wzięłam go na ręce. Zaczął mruczeć, gdy pieszczotliwie drapałam go za uchem. –Mogę go wziąć. –Oświadczyłam po chwili wahania.
-To załatwione! –Wstał i skierował się w stronę drzwi. –W szkole mogę się nim zajmować czasami i wybór imienia zostawiam tobie. –Powiedział i wyszedł.
-Natasza, jesteś pewna swojej decyzji, co do tego kota? –Zapytała mnie Alex po powrocie od Blacków.
-Jestem! –Ucięłam rozmowę i wbiegłam po schodach na górę.
Leonardo. Tak go nazwałam w nocy. Następnego dnia, przed wyjazdem na peron 9 i ¾ , Black zapytał się mnie jak go nazwałam.
-Leonardo.
-Że co?! –Krzyknął. –Takie imię dla kota?! –Nic się nie odezwałam. Na peronie podszedł znowu i powiedział: Niech będzie, ale ja go nazywam da Vinci.
Leonardo lub jak to woli da Vinci ma się dobrze. Całymi dniami wyleguję się przed kominkiem w salonie wspólnym ślizgonów. Czasami daję go Blackowi, żeby on się nim zajmował. I co z tego wyszło? Nauczył go drapać po rękach, żeby go pogłaskać.
A oto Leonardo:

Cdn.

[ 1054 komentarze ]


 
Gdy nadchodzi czas...
Dodała Natasha Sobota, 27 Października, 2007, 19:33

Czy jest jakieś wytłumaczenie czemu nie pisałam? Nie ma żednego. Jestem zbyt leniwa i... zwątpiłam w Nataszę. W swoje możeliwości. Dzisiaj, mimo że mam masę lekcji i "Zemstę" do przeczytania, wstawiam, wreszcie, nową nocię, którą dedykuję tym, co ją przeczytają. I tak przy okazji... Zapraszam na moje nowe (kolejne?) forum, na którym znajdziecie moją jedną pracę niezwiązaną z Hp. www.poprostuzyc.mojeforum.net A teraz upragniona nocia:

****
ZIMA 1992 roku

Śnieg już dawno spadł. Lochy stały się jeszcze zimniejsze niż były. Za dwa tygodnie święta. Zastanawiałam się czy jechać na nie do domu. Nie potrafiłam podjąć decyzji, nie po tym co się stało…
Pod koniec wakacji, a dokładnie 18 sierpnia zabito dziadków Evansów. W nocy obudziłam się za potrzebą, gdy wróciłam do łóżka nie mogłam zasnąć. Leżałam na plecach i wpatrywałam się w sufit. Po jakimś czasie ktoś zaczął pukać do drzwi frontowych, jeżeli nie nazwać tego łomotaniem. „Chyba nikt tego nie słyszy.” –Pomyślałam. Chwyciłam szlafrok i poczłapałam do drzwi. Przez wizjer widziałam kilka osób ubranych w płaszcze, nie potrafiłam ich rozpoznać.
-Chyba ich nie ma, Szlonooki. –Powiedział bliżej mi nieznany głos.
-Natasza! Otwórz te drzwi, to ja Moody! –Jeżeli to rzeczywiście Szalonooki to widział wszystko za pomocą swojego oka.
-Czego chcesz po nocy? –Zapytałam na dzień dobry, kiedy otworzyłam drzwi.
-Wpuścisz nas?
-Proszę! –Przesunęłam się na bok, aby mogli wejść.
-Rodzice w domu? I dlaczego nie śpisz? –Zaatakował mnie jeden z towarzyszy Alastora.
-Śpią.
-A mogłabyś ich obudzić?!
-Jest środek nocy! Nie myślcie, że wyciągniecie go na jakąś misje! –Podniosłam głos.
-Posłuchaj, sprawa jest bardzo ważna!
-Już idę po nich! –Powoli weszłam schodami, później do pokoju rodziców po prawej. Zapukałam. Nic. Jeszcze raz. Nic. Walnęłam pięścią z całej siły.
-Czego? –Usłyszałam głos ojca.
-Mamy gości. –Odpowiedziałam spokojnie. Usłyszałam jak ojciec coś niezrozumiale szepcze i otworzył drzwi.
-Żartujesz sobie? JEST ŚRODEK NOCY!
-To samo im powiedziałam. -Stał w drzwiach, pochwali dołączyła do niego mama. –Zejdźcie na dół jak mi nie wierzycie. –Przesunęłam się na bok i przepuściłam ich. Powoli zeszli na dół.
-James, Lily! Mamy dla was smutną, a wręcz tragiczną wiadomość. –Powiedział Moody. –Lily, twoi rodzice zostali zabici w tą noc.
Taka wiadomość była szokująca. Wszyscy troje byliśmy zdziwieni. Później mama zemdlała, a tata zbladł. Wyszli z Szalonookim, żeby załatwić wszystkie sprawy. Początkowo nie chcieli zostawić nas samych, czyli mnie i śpiącego rodzeństwa. Jednak ojciec za pomocą lusterka skontaktował się z Syriuszem, który za chwilę był u nas. Siedziałam w fotelu w salonie, które było zwrócone plecami do kominka.
-Natasza? Czemu nie śpisz? –Usłyszałam w lewym uchu.
-Długo by opowiadać. Nie chcieli mnie, przepraszam, nas zostawić samych, więc ciebie zatrudnili jako „nianię”?
-Można by tak powiedzieć. Gdzie wszyscy? –Zapytał?
-Harry, Alex i Yoh śpią, a reszta w kuchni. Nie chcieli przy mnie rozmawiać.
-Jesteś jeszcze za młoda na takie szczegóły. –Powiedział wychodząc. Przymknęłam oczy. Nie potrafiłam płakać. Byłam otępiała, nie docierało do mnie, że zabito mi dziadków. Usłyszałam odgłosy deportacji i pochwali do salonu wszedł Syriusz. Usiadł naprzeciwko mnie, wciąż miałam zamknięte oczy.
-Śpisz?
-Nie…
-Jak się czujesz? –Zapytał z troską w głosie.
-Hmm… zależy o co pytasz. –Zaśmiałam się. Przypomniało mi to naszą rozmowę z początku wakacji. –O psychicznie czy fizycznie?
-Ogólnie.
-Nie wiem, co mam myśleć. Właściwie nie czuję nic oprócz dezorientacji.
-Ból i uczucie straty przyjdzie później, jak zrozumiesz, że to prawda. –Nie traktował mnie jak dziecka. Siedział z nogą na nodze i mówił do mnie jak do osoby dorosłej. Nastąpiła chwila milczenia. Czułam się niezręcznie, bo wzroku nie spuszczał ze mnie.
-Napijesz się czegoś? –Zapytałam i szybko wstałam z fotela. –Kawa, herbata, sok?
-Pójdę z tobą i coś sobie wybiorę. –Czułam jak idzie za mną. Był sporo wyższy. Wstawiłam wodę i zaczęłam nerwowo szukać herbaty. Cały czas bacznie mi się przyglądał.
-Czego się tak gapisz? –W końcu nie wytrzymałam i zapytałam.
-A tak sobie. Nie wolno mi?
-Nie. –Znowu milczeliśmy. Czajnik z wodą zaczął gwizdać, więc podniosłam się z krzesła i zaparzyłam dwie herbaty. –Słodzisz?
-Tak, poproszę. –Postawiłam przed nim cukiernicę i gorącą herbatę. A sama usiadłam naprzeciwko i zaczęłam sączyć swoją. Pierwsza łyżka cukru znalazła się w szklance, druga, trzecia i w końcu czwarta. „Na Merlina! Przecież to już likier!”
-Jak ty to możesz pić?
-Kwestia przyzwyczajenia.
-Dziwny jesteś.
-Ty też. –Roześmialiśmy się oboje. –Nadeszła pora, aby dokończyć rozmowę. –Walnął ni z gruchy i pietruchy. Czekałam aż zacznie. –Pamiętasz to zdanie?
- Czas nadal stoi dla mnie w miejscu, ale nowa podróż przede mną. –Wyrecytowałam.
-Bardzo dobrze. Szukałaś coś na ten temat? –Skinęłam głową. Pociągnął spory łyk swojego likieru i zapytał. –I coś znalazłaś?
-Nic, kompletnie nic. –To prawda, nic nie mogłam znaleźć. Żadnej wzmianki o tym.
-Hmm… a jak sama to rozumiesz? –Po co on pyta? Powinien mi to wyjaśnić, a nie zadawać pytania.
-Nie zastanawiałam się nad tym.
-A może powinnaś? Gdybyś przeczytała każdą możliwą książkę na tym świecie, nigdy byś nie znalazła o tym wzmianki. –Poczułam się zażenowana, dlaczego na to nie wpadłam?
-Może i tak, ale przejdź do sedna.
-Dobrze, ale nie przerywaj mi teraz. –Znowu pociągnął łyk herbaty. –Zapewne pamiętasz śmierć swojej siostry, Elizabeth. Myślę, że to znowu „oni”. Tym razem zabili twoich dziadków. Nie wiem kim są, ale do czegoś dążą. Z Jamesem postanowiliśmy działać na własna rękę. Jednak nic nie znaleźliśmy na ich temat. Nie wiemy czy to była zemsta czy może mają jakiś w tym cel. Porzuciliśmy to… Mieliśmy rodziny, musieliśmy się nimi zająć. Wychować waszą piątkę nie było. –Serce ścisnęło mi się na wzmiankę o nas… Chodziło mu o mnie, Harryego, Justyna, Davida i… Micka. Byliśmy naprawdę niegrzeczni. Potrafiliśmy nawet rzucać w siebie nożami (czyt. ja i Black). –Może to wydać się ci dziwne, ale to może mieć związek z tobą. –Zakrztusiłam się herbatą, którą popijałam.
-Że co?! –Wrzasnęłam.
-Nie krzycz, bo obudzisz resztę. –Upomniał i ciągnął dalej. –Jesteś, że się tak wyrażę, smakowitym kąskiem, który jest niczyj i tylko czeka, aż ktoś go pożre. –Nie chciałam słuchać dalej, nie chciałam widzieć nic więcej. –Wygląda na to, że zaczęło się „polowanie na smaczne kąski”. –Skończył pić pseudo likier i wstał od stołu. –Dzięki za herbatkę. Pójdę sprawdzić, co dzieje się na górze. –Siedziałam na tym krześle oniemiała i jeszcze bardziej zdezorientowana.
Trzy dni później odbył się pogrzeb, nie potrafiłam płakać. Nie chciałam… Przytulałam płaczącą Alex. Na pogrzebie zjawiła się Petunia, siostra mamy z mężem i synem, którzy gapili się na nas w oniemieniu. Mama stała obok ciotki i przytulała ją. Trumny nie zostały otworzone na ceremonię, ponieważ ciała były zmasakrowane. Spuszczone je w dół i zakopano…
Teraz, po kilku miesiącach nie czuję nic. Kompletne nic.
Dopiero teraz zrozumiałam słowa Syriusza… Czas nadal stoi dla mnie w miejscu, ale nowa podróż przede mną. Nawet jeżeli ktoś odejdzie od nas na zawsze, to pozostają wspomnienia po nim. Jednak musimy żyć dalej…
Cdn.
****
To tylko pierwsza część, druga w przygotowaniu. Pozdrawiam!

[ 630 komentarze ]


 
Dzień jak codzień- czyli nudna niedziela.
Dodała Natasha Piątek, 24 Sierpnia, 2007, 08:00

7 lipiec 1991 (niedziela)
Dzisiaj wybieramy się do dziadków Evansów na obiad. Znowu babcia będzie, wpychała we mnie jedzenie, a dziadek zadawał za dużo pytań. Alex lubi trajkotać o wszystkim ze wszystkimi, ale nie ja…
Od rozmowy z Syriuszem próbowałam coś znaleźć na temat jego słów. „Czas nadal stoi dla mnie w miejscu, ale nowa podróż przede mną.”- co to może znaczyć? Szukam dziury w całym? Już niczego nie jestem pewna… Mam mieszane uczucia.
Za pomocą sieci fiu o godzinie dwunastej wylądowaliśmy w salonie Evansów. Całej tej paplaniny nie zapisuję, bo wszystkie słowa były za bardzo „przesłodzone”. Sama musiałam w tym uczestniczyć. Rok temu lubiłam tu przychodzić, ale zmieniłam się…
-Nataszko, zjedz jeszcze tej rybki. Zrobiłam ją specjalnie dla ciebie! –Babcia wspaniale gotuje. Jednak po zjedzeniu kilkunastu sałatek i kilkunastu ryb nie mam miejsca.
-Babciu! Ja już nic nie wcisnę. –Powiedziałam szczerze.
-I tak zmizerniałaś w tym Hogwarcie. Tam nie mają tak pysznych ryb ani sałatek…
-Już dobrze, ale tylko tą rybę i ani krztyny więcej!- Uff… dobrze, że zdążyłam przed jej tyradą o zdrowym jedzeniu. Tego normalny człowiek by nie zniósł, a co dopiero czarodziej.
-Dobrze, dobrze… -Powiedziała na odczepnego, ale wiedziałam, że planuję coś jeszcze podać. Co chwila zerkała na nasze talerze i na dziadka, ale on tylko kręcił głową.
-Alex, ty po wakacjach idziesz do Hogwartu? –Zagaił rozmowę dziadek.
-Tak…- Alex w wieku pięciu lat wylewitowała babcię Samantę z kuchni do salonu, bo nie chciała jeść owsianki.
Słowa płynęły, aż dziadek pokiwał głową na zgodę i babcia popędziła do kuchni. Co oni zaplanowali? Alex z mamą zbierały naczynia. Poczułam, że ktoś kopie mnie pod stołem.
-Byś pomogła mamie i Alex. –Szepnął mi Harry do ucha. Miałam go ochotę walnąć, jednak podniosłam się i pomogłam sprzątać.
-Tadam! –Wkroczyła babcia do jadalni z tortem na rękach. Kątem oka zauważyłam, że dla taty, aż poleciła ślinka. Wielki miłośnik słodyczy, Yoh odziedziczył to po nim, Harry już w mniejszym stopniu. –I jak? Szykowałam go od wczoraj rana.
-Wspaniały! –Wykrzyknął tata i podniósł się z krzesła. –Pozwoli mama, że pomogę!
-Och jaki ty miły, James! –„Szczęśliwa rodzinka…”, pomyślałam. „Ja do nich nie pasuję.”
-Natasza, to dla ciebie. –Dziadek podał mi talerz z kawałkiem tortu.
-Nie, dziękuję. Nie lubię słodyczy. –Czyżby zapomnieli?
-Samanto mówiłaś, że Natasza będzie jadała ten tort.- Powiedział dziadek z wyrzutem.
-Zapomniałam, że nie lubisz słodyczy! To już nie ta głowa.
-Nie szkodzi!
-Nie wypada, żebyś siedziała i patrzyła jak my jemy. –Babcia znowu poleciała do kuchni przynosząc cytrynę. –Mamy tylko jedną, bo nie używamy jej za często.
-Nie trzeba było. –Powiedziałam, ale przyjęłam ten „deser”.
Dalsza rozmowa nie jest warta zapisania, a zostało mi mało kartek. Późnym popołudniem wróciliśmy do domu. Każde skierowało się w swoim kierunku, tj. wszyscy do Blacków na kolację.
-Ja nie idę. –Zakomunikowałam.
-Dlaczego? –Spytał tata z miną jakby zobaczył mnie pierwszy raz na oczy.
-Bo… -Ugryzłam się w język. –Nie mam ochoty i jestem już przejedzona.
-Jak chcesz, jeżeli byś zgłodniała to w kuchni są cytryny. –Powiedziała mama.
Jeden za drugim wchodzili do kominka i wykrzykiwali „Czarny Las”, trochę dziwna nazwa, chociaż nie ma co się dziwić… W końcu należy do gnid.
Zostałam sama w domu. Swoje kroki skierowałam do kuchni, zabrałam szklankę wody i dwie cytryny, później wspięłam się po schodach. W pokoju walnęłam się na łóżko, oczywiście szklankę z cytrynami odstawiłam na biurko.
-Chwila spokoju. –Podniosłam się do pozycji siedzącej i rozejrzałam się po pokoju. Łóżko stało na środku. Po lewej od niego były drzwi na korytarz. Powinnam napisać „drzwi po przejściach”, bo były bardzo zniszczone i pomazane farbą- pamiątka po malowaniu pokoju… Po prawej stronie drzwi stała szafa na ubrania, zaś po lewej rozciągał się regał z książkami na całą długość ściany i na wysokość (długość 16,40 stopy- 5 metrów, wysokość 11,48 stopy – 3 metry). Po prawej stronie łóżka były drzwi do łazienki. Mam swoją własną łazienkę, Alex swoją, rodzice swoją, a chłopcy wspólną, bo ich mają wspólny pokój. Obok drzwi stało krzesło bujane, a o bok krzesła biurko, które stoi centralnie przy oknie. Słaba jestem w opisywaniu tego, co widzę. Więc rozrysuję to:
( http://img212.imageshack.us/img212/9852/skanuj0001ot7.jpg )*
Godzina dwudziesta wieczór, jestem trochę senna. Długo przesiadują u Blacków. Nie powinno mnie to obchodzić. Mam gdzieś co tam robią, zapewne „zaglądają do kieliszków”.
Ah… Już wspominałam o słowach Blacka. Zostało mi jeszcze ¾ regału z książkami do przeczytania. Pewnie znowu zasnę przy czytaniu. Jeżeli nie znajdę tego w domu, to gdzie powinnam szukać? Jak by postąpił auror na moim miejscu? Nie mam pojęcia… Chyba powinnam zrezygnować, ale „Ja się tego dowiem…” moje słowa z poprzedniego wpisu nie pozwalają mi zostawić tego od tak. Pożyjemy, zobaczymy…
~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
*podaję adres, bo trochę za duże to i nie chcę rozciągać tej strony.
Wiem, że notka słaba i w ogóle, ale jest ona mi potrzeba do dalszej historii. Pozdrawiam!

[ 1655 komentarze ]


1 2 3 4 »  

| Script by Alex

 





  
Kolonie Harry Potter:
Kolonie Travelkids
  
Konkursy-archiwum

  

ŻONGLER
KSIĘGA HOGWARTU

Nasza strona JK Rowling
Nowości na stronie JKR!

Związek Krytyków ...!
Pamiętnik Miesiąca!
Konkurs ZKP

PAMIĘTNIKI : KANON


Albus Severus Potter
Nowa Księga Huncwotów
Lily i James Potter
Nowa Księga Huncwotów
Pamiętnik W. Kruma!
Pamiętnik R. Lupina!
Pamiętnik N. Tonks!
Elizabeth Rosemond

Pamiętnik Bellatrix Black
Pamiętnik Freda i Georga
Pamiętnik Hannah Abbott
Pamiętnik Harrego!
James Potter Junior!
Pamiętnik Lily Potter!
Pamiętnik Voldemorta
Pamiętnik Malfoy'a!
Lucius Malfoy
Pamiętnik Luny!
Pamiętnik Padmy Patil
Pamiętnik Petunii Ewans!
Pamiętnik Hagrida!
Pamiętnik Romildy Vane
Syriusz Black'a!
Pamiętnik Toma Riddle'a
Pamiętnik Lavender

PAMIĘTNIKI : FIKCJA

Aurora Silverstone
Mary Ann Lupin!
Elizabeth Lastrange
Nowa Julia Darkness!

Joanne Carter (Black)
Pamiętnik Laury Diggory
Pamiętnik Marty Pears
Madeleine Halliwell
Roxanne Weasley
Pamiętnik Wiktorii Fynn
Pamiętnik Dorcas Burska
Natasha Potter
Pamiętnik Jasminy!

INKUBATOR
Alicja Spinnet!
Pamiętnik J. Pottera
Cedrik Diggory
Pamiętnik Sarah Potter
Valerie & Charlotte
Pamiętnik Leiry Sanford
Neville Longbottom
Pamiętnik Fleur
Pamiętnik Cho
Pamiętnik Rona!

Pamiętniki do przejęcia

Pamiętniki archiwalne

  

CIEKAWE DZIAŁY
(Niektóre do przejęcia!)
>>Księgi Magii<<
Bestiarium HP!
Biografie HP!
Madame Malkin
W.E.S.Z.
Wmigurok
OPCM
Artykuły o HP
Chatka Hagrida!
Plotki z kuchni Hogwartu
Lekcje transmutacji
Lekcje: eliksiry
Kącik Cedrica
Nasze Gadżety
Poznaj sw�j HOROSKOP!
Zakon Feniksa


  
Co sądzisz o o zakończeniu sagi?
Rewelacyjne, jestem zachwycony/a!
Dobre, ale bez zachwytu
Średnie, mogłoby być lepsze
Kiepskie, bez wyrazu
Beznadziejne- nie dało się czytać!
  

 
© General Informatics - Wszystkie prawa zastrzeżone
linki