D³uga przerwa w aktualizacji strony by³a spowodowana ciê¿k± prac±. Pracujê teraz nad scenami, które w niektórych przypadkach zaplanowa³am ju¿ dwana¶cie a nawet wiêcej lat temu. Nie wydaje mi siê, by ktokolwiek, kto nie by³ ju¿ w podobnej sytuacji, móg³ wiedzieæ, jak siê teraz czujê: jestem na przemian radosna i zdenerwowana. Chcê i nie chcê ukoñczyæ tej ksi±¿ki (nie martwcie siê, ukoñczê.)

Od lat pytano mnie, czy zdarza mi siê ¶niæ, ¿e jestem „w” ¶wiecie Harry’ego. Odpowied¼ zawsze brzmia³a „nie”, a¿ kilka nocy temu przy¶ni³ mi siê sen, w którym by³am równocze¶nie Harrym i narratorem. Szuka³am horkruksa w ogromnej i zat³oczonej sali, która w niczym nie przypomina³a Wielkiej Sali z mojej wyobra¼ni. Jako narrator dok³adnie wiedzia³am, ¿e horkruks jest wci¶niêty w ukryt± wnêkê kominka, jednak jako Harry szuka³am go wszêdzie tylko nie tam, jednocze¶nie próbuj±c sprawiæ, by ludzie woko³o wypowiadali kwestie, które wcze¶niej dla nich wymy¶li³am. W tym samym czasie kelnerki i kelnerzy z prawdziwej restauracji, gdzie powsta³a znaczna czê¶æ siódemki, przechadzali siê wokó³ mnie jakby na szczud³ach, a ka¿dy z nich mia³ przynajmniej cztery i pó³ metra wysoko¶ci. Mo¿e powinnam ograniczyæ spo¿ycie kofeiny?

Kilka tygodni temu znowu udałam się na jeden dzień do Leavesden, gdzie udało mi się zobaczyć dwadzieścia minut Zakonu Feniksa, który wygląda fantastycznie. Miałam także możliwość, nim każde z nich uda się w swoją stronę (był to ostatni tydzień kręcenia scen z udziałem aktorów), by porozmawiać z Danem, Rupertem, Emmą i Evanną, co zawsze jest wspaniałym przeżyciem. Dan zmienił swoje zdanie na temat Snape’a; powiedział, że nie chce być jednym z tych ludzi, którzy dają się fotografować z uśmiechem na ustach obok szalonych dyktatorów.

Mam już trzy tytuły. Myślałam o poprzednich książkach i pamiętam, że przy niektórych częściach miałam nawet więcej niż trzy tytuły do wyboru, więc nie przejmuję się tym za bardzo. Trzeci tytuł na razie prowadzi o długość nosa, a może raczej o samogłoskę i dwie spółgłoski.

W ostatnim tygodniu naprawdę dobrze mi się pisało. W życiu jest tylko kilka rzeczy bardziej radosnych niż myśl: "to jest zupełnie niezłe" - po przeczytaniu owoców swojej tygodniowej pracy, zamiast zbyt częstego powtarzania: "ale bzdury, straciłam cały tydzień na pisanie tego, a teraz muszę przepisać wszystko na nowo". A jeśli sądzicie, że przesadzam, lub jestem fałszywie skromna, to bardzo, bardzo się mylicie. Naprawdę można pracować osiem godzin dziennie, a potem mieć tylko jeden pomysł do przedstawiania, który może się do czegoś nadać dopiero po kompletnym przerobieniu.

Przy okazji gratuluję Wam wyników CHOMIKa (WOMBATa). Jesteście coraz lepsi.

Siedziałam wczoraj przy biurku, próbując wymyślić nowe słowo i myślami wróciłam do chwili, gdy po raz ostatni znalazłam się w podobnej sytuacji. Przez kilka dni próbowałam wpaść na właściwą nazwę „pojemnika, w którym zły czarodziej ukrył fragment swojej duszy w celu zdobycia nieśmiertelności”. W końcu, po wielu zabawach sylabami, zapisałam słowo „horkruks” na kartce papieru i wiedziałam, że to jest TO. Ale, co jeśli ktoś już kiedyś wymyślił coś takiego? Z pewną obawą wpisałam „horkruks” w Google i, ku mojej wielkiej radości, uzyskałam odpowiedź: „Podana fraza – horkruks – nie została odnaleziona”.

W każdym razie, wczoraj ponownie wpisałam „horkruks” w Google. 401.000 odpowiedzi. Jak łatwo się domyślić, podniosło mnie to na duchu, więc wróciłam do bazgrania bezsensownych słów na tylnej stronie menu z jakiejś restauracji.

Przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam. Wiem, że minęło mnóstwo czasu od mojego ostatniego wpisu, ale, wiecie, piszę książkę.

Czytanie fragmentów mojej książki w Nowym Jorku, wraz ze Stephenem Kingiem i Johnem Irvingiem, było świetną zabawą. Nie często biorę udział w takich wydarzeniach i chciałabym przeżyć je jeszcze raz. Z radością przedłużyłabym moje występy o jeszcze jeden wieczór. Jeśli byliście tam i krzyczeliście, to dziękuję wam; publiczność, w oba wieczory, była wspaniała.

Jednak namieszałam z jednym pytaniem. Zapytano mnie: „Jakie pytanie nigdy nie zostało Pani zadane, chociaż powinno było paść?”, lub coś w tym rodzaju, a ja poczułam pustkę w głowie. Możecie obarczyć winą lata spędzone na próbach utrzymania w tajemnicy najważniejszych wątków książki. Ale w momencie schodzenia ze sceny, dotarło do mnie, że ISTNIEJE pytanie, którego, co jest dziwne, nikt mi jeszcze nie zadał, i powinnam była o nim wspomnieć będąc na scenie. Nie mogę odpowiedzieć wprost tej dziewczynce, która wtedy to pytanie zadała, ale to właśnie dzięki niej umieszczam odpowiedź, z opóźnieniem, w dziale Różności, w Dodatkowych Informacjach.

Uważajcie na życzenia, które wypowiadacie, bo mog± się spełnić. Odk±d pożaliłam się Wam na trudno¶ci ze znalezieniem czego¶ do pisania, gdy zabrakło mi papieru podczas pracy poza domem, zostałam nim wprost zasypana. Niektórzy z Was przysłali mi pojedyncze kartki, inni całe bloki, jedna przedsiębiorcza firma handluj±ca papierem przesłała mi duży zapas zeszytów z wytłoczonym na nich krzykliwym napisem JK ROWLING, których raczej nie będę używała w miejscach publicznych, ale które i tak s± urocze. Inni przyjęli inn± taktykę i poinformowali mnie, gdzie dokładnie mogę kupić papier w Edynburgu. Niektórzy nawet doł±czyli mapy. W każdym razie, mam teraz do¶ć papieru, by napisać kilka siódmych czę¶ci, więc koniec wykrętów.

W tym tygodniu miałam kłopot ze skrzatami domowymi, chociaż już chyba się z nimi uporałam. Jestem za większymi prawami dla skrzatów, ale pisarz jest dyktatorem i im wcze¶niej się z tym pogodz±, tym lepiej.

Tylko jedna rzecz denerwuje mnie w Edynburgu – no, może dwie, ale o pogodzie nie chce mi się nawet mówić. Dlaczego tak trudno jest dostać papier w centrum miasta? Co ma zrobić pisarz, który lubi pisać ręcznie, gdy wpadnie w rytm pisania i nagle z przerażeniem odkrywa, że zapisał już każdy wolny skrawek papieru ze swojej teczki? Dzi¶ rano, czterdzie¶ci pięć minut zajęło mi znalezienie miejsca, gdzie sprzedano mi zwykły papier w linie. A przecież to miasto uniwersyteckie! Czego używaj± studenci? Tylko nie mówcie mi, że laptopów, bo wtedy czuję się jak jaki¶ osiemnastowieczny relikt.

Praca nad ksi±żk±, pomimo braku papieru, nadal idzie dobrze, co Was na pewno ucieszy. W zeszłym tygodniu miałam krótk± przerwę, by móc pojechać do Londynu na rozdanie British Book Awards, co było bardzo przyjemnym i do¶ć poruszaj±cym wydarzeniem, bo Ksi±żę Półkrwi wygrał tytuł Ksi±żki Roku. Skorzystałam także z okazji, by pojechać do Leavesden (to studio, gdzie kręc± filmy o Potterze), czego nie robiłam całe wieki, bo albo byłam w ci±ży albo miałam malutkie dzieci, co też wydaje się, że trwało wieki. Byłam podniecona możliwo¶ci± zobaczenia niektórych nowych planów filmowych, ale przede wszystkim możliwo¶ci± spotkania się ponownie z aktorami – trochę wytr±cił mnie z równowagi fakt, że prawie wszyscy z nich s± już wyżsi ode mnie (mówię, oczywi¶cie, o nastolatkach; Michael Gambon zawsze był ode mnie wyższy, a ponadto bardzo uroczo wygl±dał w swoich nowych szatach). Poza przyjemno¶ci± spotkania się z Tomem Feltonem, Devonem Murrayem, Alfredem Enochem, Sitar± Shah (i pomachaniem przez drzwi do Bonnie Wright, która akurat miała prywatne lekcje), ¶wietnie rozmawiało mi się z Danem i Matthew na temat ksi±żek, z Rupertem o tym, jakim cudem jego siostrom nigdy nie udaje się go zdenerwować, z Oliverem i Jamesem o tym, jak trudno jest im zdenerwować siebie nawzajem oraz z Emm± na temat życia miłosnego Hermiony. Także spotkałam, i odbyłam dług± rozmowę, z Evann± Lynch (Lun±), o której mogę powiedzieć tylko jedno: idealna.

Zawsze tak jest. Robię plan, który wygl±da idealnie, potem zabieram się za pisanie ksi±żki i nagle zdaję sobie sprawę z tego, że Harry nie mógłby zrobić tych wszystkich rzeczy w jednym rozdziale. Więc to, co miało być tylko dwoma rozdziałami, nagle przekształca się w cztery. Nadal nie wydaje mi się, by siódemka okazała się dłuższa od „Feniksa”, ale je¶li tak dalej pójdzie… nie, tak się nie stanie. Spogl±dam na plan – tak, nie dojdzie do tego. Na pewno. Proszę.

Teraz nic więcej nie mogę Wam powiedzieć. Znaczy się, jest MNÓSTWO rzeczy, które mogłabym Wam teraz powiedzieć, ale nie mogę. Przykro mi.

Czasami pisanie idzie tak gładko, że czujesz jakby¶ po prostu zapisywał słowa dyktowane ci przez muzę. W moim przypadku takie natchnienie przychodzi często po okresie, gdy nie byłam w stanie w ogóle nic napisać, tak jak w przypadku przerwy Bożonarodzeniowej (na któr± w tym roku przypadły przeziębienia moich dzieci, o czym wspominałam w poprzednim wpisie do pamiętnika). To tak jakby wszystkie pomysły, które powinny powoli przelewać się na papier w ci±gu ostatnich paru tygodni, nagle eksplodowały z mojego pióra, akurat gdy mam kilka godzin przeznaczonych na pracę. Zazwyczaj jestem najbardziej produktywna, kiedy mam, lub niedawno miałam, bardzo mało czasu.

Oczywi¶cie, taki stan rzeczy nie będzie trwał wiecznie, nigdy nie trwa. Na pewno utknę gdzie¶ po¶ród gmatwaniny w±tków, albo też znajdę się w chwilowym zastoju, gdy dotrę do jakiej¶ wielkiej dziury w całej tej historii. Ale nim ta chwila nadejdzie zamierzam cieszyć się tym dryfowaniem po morzu inspiracji.

Noworoczne postanowienia dotycz±ce pisania:

1. Odgnoić mój gabinet.
   W moim gabinecie panuje największy bałagan w całym domu i zapewne na całej ulicy. Nie powiem, że w całym Edynburgu, bo musi tu być jaka¶ rudera, która jest w gorszym stanie. Szczerze mówi±c, to drżę na my¶l, co znajdę, gdy dotrę na dno tych spiętrzonych stosów ¶mieci. Jednak z uwagi na to, że ostatnio muszę znajdować coraz to nowsze sposoby na pokonywanie przeszkód w drodze do biurka, my¶lę, że nadszedł najwyższy czas na moje coroczne porz±dki.
   
   
2. Nigdy więcej nie gubić notatników.
   Po kilku do¶ć nerwowych tygodniach w końcu udało mi się odnaleĽć zaginiony notatnik. Jak zawsze w przypadku zagubienia takich rzeczy akurat wtedy „przypomniałam sobie”, że akurat ten notes zawierał notatki tak ważne i pomysły tak wspaniałe, że nigdy nie będę w stanie ich sama ponownie odtworzyć, a je¶li nigdy by się nie odnalazły, to następna ksi±żka stanie się przez to uboższa. Jednak teraz, gdy wspomniany notatnik leży obok na biurku, wiem, że zawiera jedynie kilka użytecznych informacji po¶ród morza ¶mieci. Mimo to, stres jaki przeżyłam s±dz±c, że warto¶ć tego notesu dorównuje co najmniej ¦więtemu Graalowi, u¶wiadomił mi, że muszę lepiej troszczyć się o materiały potrzebne do pracy.
   
   
3. Bezwzględnie bronić dni przeznaczonych na pisanie
   ,tzn., nie uginać się pod ciężarem ci±głych pró¶b dotycz±cych „ważnych” i „dawno odkładanych” spotkań akurat w te dni. Zabawne, że chociaż pisanie to mój wła¶ciwy zawód już od kilku lat, to nadal muszę walczyć o czas wolny, w którym mogłabym go wykonywać. Niektórym ciężko jest zrozumieć, że nadal potrzebuję chwili spokoju, by móc usi±¶ć i pisać. Najwidoczniej wydaje im się, że ksi±żki pojawiaj± się same, jak grzyby po deszczu, bez mojej ingerencji. W zwi±zku z tym musze chronić czasu przeznaczonego na pisanie, tak jak Rogogon Węgierski ochrania swoje pierwsze jajo.
   
   
4. Słuchać rad krytyków dotycz±cych bycia lepszym pisarzem.
   Zawsze staram się brać pod uwagę konstruktywn± krytykę. Kiedy mi się to nie udaje, to wtedy próbuję zaakceptować własne wady i nazywam je „stylem”.
   
   
5. Postarać się, by dzieci były cały czas zdrowe.
   Za nami najbardziej chorowita zima w historii tej rodziny, a ja modlę się, by żadne z dzieci nie dostało kataru przynajmniej przez tydzień, bym mogła sobie pozwolić na poważne pisanie po przynajmniej kilku godzinach snu.
   
   

Ta stara strona powitalna zaczęła mnie już irytować, więc postanowiłam sprezentować Wam co¶ nowego na ¶więta. Kilka razy próbowałam pisać pamiętnik i nigdy nie udało mi się przekroczyć w nim daty 15 stycznia, ale od pewnego czasu odczuwam potrzebę posiadania specjalnego miejsca, gdzie mogłabym zostawiać codzienne aktualizacje, które nie kwalifikuj± się do działu „Wiadomo¶ci” (‘News’). I oczywi¶cie, je¶li okres ciszy z mojej strony zacznie się przeci±gać, nie pos±dzajcie mnie od razu o porzucenie pamiętnika, pamiętajcie raczej, że ciężko pracuję także nad czym¶, na co czekacie o wiele bardziej…

Rok 2006 będzie rokiem, kiedy napiszę ostatni± czę¶ć serii o Harrym Potterze. My¶lę o tym zadaniu z podekscytowaniem, ale i ze strachem. Z jednej strony nie mogę się doczekać momentu, kiedy zacznę j± pisać, by opowiedzieć końcow± czę¶ć historii oraz by, w końcu, odpowiedzieć na wszelkie pytania (czy uda mi się kiedykolwiek odpowiedzieć na wszystkie pytania? Powiedzmy, że odpowiem na ich większo¶ć). Ale z drugiej strony wtedy wszystko się skończy, a ja nie potrafię wyobrazić sobie życia bez Harry’ego.

Jednak (odchrz±kuje w zdecydowanie brytyjski, poważny sposób) to nie czas na bycie sentymentalnym.

Przez ostatnie kilka tygodni udoskonalałam już wcze¶niej udoskonalony plan czę¶ci siódmej, bym mogła naprawdę zabrać się za pracę w styczniu. Czytanie tego planu, to jak studiowanie mapy nieznanego kraju, w którym niedługo sama się znajdę. Czasami, nawet na tym etapie pracy, już widać, w którym miejscu mog± pojawić się kłopoty. Prawie każda z wydanych już czę¶ci miała swój własny Rozdział Rozpaczy. Mam nadzieję, że w nowym tomie nic nie sprawi mi większej trudno¶ci niż Rozdział, Który Prawie Sprawił, Że Się Poddałam, czyli rozdział dziewi±ty „Czary Ognia” (do¶ć powiedzieć, że nazywa się „Mroczny Znak”.)

Do niedawna strona JKRowling.com była tylko list± linków do moich wydawców – nuda, chyba się ze mn± zgodzicie. I dlatego postanowiłam j± trochę ożywić.

Ostatnimi czasy otrzymuję tyle tysięcy listów, że nie jestem w stanie ich wszystkich przeczytać, a tym bardziej na nie odpowiedzieć. Porz±dna strona internetowa wydaje się być ¶wietnym sposobem bezpo¶redniego kontaktowania się z fanami Harry’ego Pottera. Wszystko, co tu znajdziecie, zostało napisane przeze MNIE, J. K. Rowling. To tu mogę powiedzieć Wam prawdę na temat różnych plotek lub nowinek na mój temat. To tu mogę podzielić się z Wami dodatkowymi informacjami, których nie umie¶ciłam w ksi±żkach. To tu mogę zamieszczać wskazówki i aluzje dotycz±ce przyszłych losów Harry’ego. I wreszcie, to tu mogę ogłosić ukończenie czę¶ci siódmej... nie, to nie nast±pi zbyt szybko.

Od czasu do czasu ukaże się przed Wami Mroczny Znak. Jest to OSTRZEŻENIE SPOILEROWE. Odnosi się ono tylko do informacji ukrytych w czę¶ci pi±tej, „Zakonie Feniksa” – je¶li jeszcze nie przeczytali¶cie pozostałych czterech tomów, wchodzicie na własne ryzyko!

W każdym razie, naprawdę mam nadzieję, że spodoba się Wam wałęsanie po moim biurku (posprz±tałam je specjalnie na Wasze odwiedziny). Proszę, postarajcie się niczego nie przewrócić i uważajcie na Irytka.

Gor±co pozdrawiam,

JK Rowling

(dla Was Jo)